Meandermagazine

De nieuwe bundel van Shari Van Goethem is een oefening in aandacht. ‘Het zoeken naar de juiste woorden bij een ervaring helpt om die ervaring sterker door te maken. Je moet bepaalde gevoelens en gewaarwordingen uitvergroten, zodat je ze heel goed en tot in de details kan bekijken om een precieze ‘foto van woorden’ te kunnen maken. Dat proces verdraagt weinig afleiding.‘

In zijn jonge jaren wilde Joost Hontelez aanstormend dichter zijn maar hij debuteerde eerst vorig jaar, op 57-jarige leeftijd, met de dichtbundel 'Spechtensten'. De bevlogenheid van een zestienjarige vriend maakte in hem het enthousiasme opnieuw los. De fiets is zijn muze, wielrennen is de meest literaire onder de sporten. De natuur, reizen, brengt een verstilling in zijn werk.

Het boek van Mathijs Sanders, ‘Boekhouders van de vergankelijkheid – Late stijl in nieuwe poëzie’, zou iedere liefhebber van poëzie eens moeten lezen, vindt Marc Bruynseraede. ‘Het beschrijft hoe de dichters aan het einde van hun carrière, vaak breken met hun oude stijl en daardoor openingen creëren, die een toegang vormen voor de komende generaties.’ Sanders bespreekt de late stijl van bekende dichters, waaronder; H.C ten Berge, Joke van Leeuwen, Judith Herzberg en Cees Nooteboom

Wie zit er achter het podium? (8) Een serie korte gesprekken met organisatoren van poëziebijeenkomsten. In de achtste aflevering Paul Lokkerbol over Eijlders Dichters, gestart in januari 1999. ‘Elk podium, waar dan ook, met voorgedragen poëzie is goed.’ Maar het historisch perspectief speelt wel mee: de beweging van de Vijftigers met o.a. Remco Campert, Jan Elburg, Gerrit Kouwenaar heeft zijn oorsprong in Eijlders.

In ‘Onderdak’, de verzamelde werken van Joris Iven, vinden we ruim 35 jaar dichterschap terug. Kamiel Choi dook in deze lijvige bundel: ‘’Er is ook nieuw werk opgenomen, namelijk de bundel ‘In de bas-fonds van een aartsengel’. Wanneer zelfs de meest zorgvuldig gekozen woorden geen duurzame bouwstenen zijn, hoe bouwen we dan toch ons onderdak op de heipalen van de vroege gedichten en de natuurmagie die we moeten behouden? Wanneer je hebt doorzien dat alles reeds poëzie is.’’

Hans Franse wordt blij van de verzameling losers, beschreven door Simon Carmiggelt in plechtstatig taalgebruik, de fraaie vondsten, het groot stilistisch vermogen, de atmosfeer van ironie en medeleven. Zou het zelfspot zijn of schreef hij zijn veronderstelde poëtische angsten of onvermogen weg door juist aan dichters zoveel kleinheid en gebrek aan talent toe te schrijven?