Meandermagazine

In de bloemlezing ‘Een stolp van stilte’ zijn 100 haibuns samengesteld door Luc Barbé. Jeanine Hoedemakers bespreekt de bundel en legt uit wat een haibun is: ‘Een haibun is proza afgewisseld met een of meerdere haiku’s. Als een haibun geslaagd is dan lees je dat terug. Proza en gedicht vullen elkaar aan. Er ontstaat een wisselwerking, waardoor een diepere, andere kijk op het geheel ontstaat.’

Een column van Jan Loogman over het gesprek tussen passagiers in de trein dat niet om de woorden gaat. Zij maken geluid om elkaar en anderen te tonen dat zij bij elkaar horen. De klanken in hun gesprek dienen om het eigen en elkaars bestaan aan te tonen. De meningen in columns en commentaren, ingezonden brieven en opiniërende artikelen zijn misschien ook niet meer dan geluiden.

De afgelopen weken publiceerden we gedichten die ontstaan zijn uit het duoproject van dichter Aschwin van den Abeele: twee dichters gaan op poëtische wijze, in hun eigen stijl, met elkaar in gesprek. Deze techniek werkte uitdagend en leverde verrassende resultaten op. Tevens bleek het inspirerend om eens niet solistisch, maar in duo's te creëren. Vandaag met Sandra Roobaert.

Jan van Gulik bespreekt ‘Steeds weer dat schommelend gemoed’, de nieuwe bundel van Daniël Dee. Hij zegt erover: ‘Dee schuwt het taboe niet. De smerigheid en geilheid klinken door zijn gedichten, meestal door een verbitterde en verouderde ik-figuur die smacht naar een ommekeer. Terug naar een tijd waarin de vrouwen aan zijn voeten lagen. De ongenuanceerde en concrete taal van de dichter maakt hem eerlijk, geloofwaardig.’ Dee wordt dit jaar vijftig, zou hij last hebben van een midlifecrisis?

Sholeh Rezazadeh is al voor haar poëziedebuut een veelbesproken schrijver, dichter, columnist en een veelgevraagd voordrachtskunstenaar. Op 3 september verschijnt bij uitgever Ambo/Anthos haar bundel 'Neem ruim zei de zee.'. Ze gelooft niet in grenzen of hokjes en is ervan overtuigd dat we allemaal met elkaar verbonden zijn. Dat probeert ze in haar poëzie te laten weerspiegelen.

Hans Claus neemt, nu hij met pensioen is, afscheid van zijn loopbaan als gevangenisdirecteur met de bundel ‘Tegenwijzerzin’. Hierin toont hij de misstanden van het gevangeniswezen aan. Hettie Marzak merkt op dat ‘de gedichten woede en mededogen tegelijk behelzen’ en zegt dat de dichter dit doet in ‘treffende beelden die je niet meer van je netvlies afkrijgt.’