Peter Knipmeijer: ‘Mijn gedichten ontstaan altijd vanzelf, de eerste aanzet in ieder geval. Op elk moment kan ik overvallen worden door het idee dat er tussen schijnbaar willekeurige zaken of gebeurtenissen een groter verband bestaat dan de zintuigen willen toegeven’.
Vroeger schreef hij ook proza, maar inmiddels heeft de Vlaming Jan van meenen definitief voor poëzie gekozen: ‘Proza is uitgesponnen, vaak badinerend redeneren, eenzelfde gedachte hertalen. Poëzie is dat ene woord dat alles omvat, het tussen de regels suggereren, alleen het neusje van de zalm overhouden’.
Een oude film is Rusland; waar je ook aan terugdenkt, steeds is daar die achtergrond met veteranen, ze dominoën met elkaar. Als ik een borrel neem en sterf, dan waait het in de vogelkers, dan is voorgoed die kleine jongen in shorts verdwenen van het erf. Een grijsbesnorde veteraan, zijn snoep weer in zijn zak gedaan, zal denken: waar is hij gebleven? Ik ben naar voren toegegaan. Ode Jawel, een draver!* A.P. Nacht. Een ster. Klabakken rijden rond. Hun autolampen glijden door de straten en de kuilen, langs een muur, een boom, een heg, en als boze dromen schuilen […]
Synesthesie Je stem klinkt donkerblauw vandaag. Mijn maag trekt samen als ik uit je koude handen drink. Je smaakt naar meer, citroenfrisliefste nevelsymfonie: Je kust trombones in mijn hoofd en laat mijn zenuweinden staren naar je onzelfzuchtig geurpalet. Je haar zo zacht en bang, zo perzikdood, zo kamervullend nat. Ik geloof je als je zegt dat samenzijn versmelten is. Ik hoorproefvoelzieruik en ben jou, mij, ons. Wij zijn één. Inkt en onbeschreven blad. Zhuangzi on Acid Alles draait om mij. Ik kijk de wereld echt. Als ik het zeg waaien alle winden mee. Wolken miezeren mijn verdriet. Mijn blijdschap […]
‘Geen flauwekul!’ schreef de 26-jarige Boris Ryzji, alvorens zich op te hangen. In deze WP-aflevering een portret en gedichten van een unieke Russische dichter.