De poëzie van Marieke Eggermont wil toegankelijk zijn en ontroering oproepen en hoewel het belangrijk blijft open te staan voor vernieuwing en actualiteit, blijft ze vaak traditioneel in haar uitvoering. Voor haar mag de tijd er lang over zijn gegaan, dan wordt het schijnbaar beter. Dat heeft ze met spullen, met mensen én met kunst. Verder bewaakt ze graag de focus op haar werk en niet op haar persoon.
Deze dichter van snelsonnetten houdt het meest van verzen in gebonden vorm, het op deze manier vastleggen van allerlei soorten ervaringen en die hoeven echt niet ‘licht’ te zijn. Ook houdt hij zich aan de eisen van het Shakespaeresonnet, waar hij vele van vertaalde, soms maakt hij daar een ollekebolleke van en blijkt de tegenstelling tot vorm en inhoud minder groot dan gedacht.
Ali Serik denkt dat als hij zou stoppen met schrijven, hij in zijn hart blind wordt. Bij alles dat hij ziet, begrijpt hij niet dat mensen zo langzaam vooruitgaan. Daarom moeten we over meer dan ons eigen gevoel schrijven, dat zijn we verplicht. Als getuige van de multiculturele samenleving en de tijd maakt hij nog steeds gebruik van zijn inspiratiebron: de liedteksten van de volksdichters van zijn vaderland. “We moeten de mensen bijbrengen dat er een omslag nodig is.”
Moya De Feyter vindt het soms tergend om altijd – onbewust en soms ook ongewenst – met een schrijversblik naar de wereld te kijken terwijl interviewer Sacha Landkroon het als een zegen ervaart. Wil je weten waarom? Lees dan het ‘grotere verhaal’ en vooral de bijbehorende gedichten en werk je eigen performance uit!
Truus Roeygens won de tweede prijs in de prestigieuze Turing wedstrijd. Voor haar is de Turing een “witte zwaan op een mistige vijver. Een drijfveer. Hij zegt dat ik mag zijn wie ik ben.” Een interview over verlangen en herinnering, handen met vuurpijlvingers en poolmoeders, het goede doen en jezelf zijn.