Christophe Ywaska ontmoet Ruth Lasters in Antwerpen en spreekt met haar over het waarom van het schrijven, hoe ze werkt, wat er gebeurt. “De voltrokken verbindingen zijn geen vondsten ‘uit het niets’, maar een gevolg van intense concentratiesessies, gedurende een aantal uren per dag.” De rauwe werkelijkheid prikkelt haar; het gros van haar gedichten is troostend van inborst.
Marjolein Kool werd door Nico Scheepmaker eens de ‘Annie M.G. Schmidt van de jaren negentig’ genoemd. Ze schrijft lichtvoetige gedichten in vaste versvormen. Hierin komen haar beide disciplines samen. Een gebonden vers is in wezen een reken-denk-vraagstuk waarin je lettergrepen telt, metra kloppend maakt en rijmschema’s volgt. Inge Boulonois sprak met haar.
Lilian Zielstra in gesprek met Annet Zaagsma over welke kwaliteiten je nodig hebt als gelegenheidsdichter, of stadsdichters wel nodig zijn, haar liefde voor Groningen, of er een Groninger poëzietraditie bestaat en hoe blij ze wordt van allerlei verschillende verhalen en daar de mooiste dichtregels van maakt die van de tong af moeten rollen en ze moet kunnen zingen.
Peter Verhelst in een gesprek met Marc Tiefenthal: ‘Ik schrijf beelden en laat die bewegen. Ik laat ze spreken en tegenspreken’. Ik ken meer schilders, fotografen, muzikanten en dansers dan dichters. Uitzondering is Stefan Hertmans. Voor mij een groot dichter en een vriend.’
Joris Iven gaat de confrontatie aan met iets dat diep in hemzelf zit, iets dat hij een beetje wil begrijpen omdat het zo bepalend is. ‘Het besef dat elke minuut die we leven tegelijk onze eerste en onze laatste minuut is, en dat we in elke minuut geborgenheid moeten zoeken. Dat dit waarschijnlijk de opdracht in ons leven is.’