Een beetje een gekke, spannende en zeker intrigerende tekst van dichter, beeldend kunstenaar Koen Vlerick. Mooie poëtische en ongerijmde beelden, een zekere muzikaliteit door de opbouw en herhalingen, een portie onbegrijpelijkheid die niet stoort en humor. Een eigentijdse interpretatie, dit alfabetgek gedicht op een liedje van Mayday. Nu zelf de melodie erbij zoeken en gaan dansen!
Aan de hand van Ruud Offermans liep de redactie langs Belgische dorpjes en genoot. De eenvoudige poëzie, zo zonder opsmuk, zonder een woord teveel, werd het edelmetaal onder onze inzendingen. Natuurlijk bleef er iemand halverwege steken, een ander wilde terstond verhuizen. Maar de belofte van lente in de herfst, dat er iets is dat bij ons blijft, bracht ons verder.
Op het eerste gezicht heel eenvoudig geformuleerd, deze poëzie van Auke Leistra, maar als je zulke sterke beelden kan oproepen mag dat van ons. Sterven als onder water schreeuwen om een haai op afstand te houden, dat komt binnen. Zo ook de eigen melancholie, het kind-zijn, en het omschrijven van een wet, ‘als iemand dichterbij kwam, werd de afstand groter’.
Bart Hoevenaars combineert woorden en klanken en doet dat origineel en beeldend. Hoe mooi is de strofe, ‘Een windvlaag, haren in mijn ogen, nijlgans, meeuw en / zonglans via water in de bomen: zo heel nu /en dan leef ik nog tussen meetmomenten door.’ Glimlachend maar ook schrijnend is ‘maak tot slot de volgende zin af: Die van het leven.’
Dichter Paul Meeuws onderscheidt zich met prachtige beelden in zijn vloeiende landschapspoëzie. ‘De jaargetijden stapelen zich in ons op’, ‘Jongzijn groeide met ons mee als een verlaten nest’, zo herkent ieder mens zich en relativeert zijn bestaan. Zijn we niet als bomen? ‘Al moeten de wortels verzonnen, zomers bedongen, de takken woedend doorschud’, we zetten ons schrap tegen het eeuwige vallen.