De dichter Marc Tiefenthal begon als postmodernist en brak heilige huisjes af, viel met de deur binnen in gesloten gehelen en zette het internet naar zijn hand. Hij is een eigengereide, bijwijlen cryptische en vaak cyclische dichter. Daarnaast vertaalt hij dat het een lieve lust is. Zo vertaalt hij zijn eigen gedichten maar ook die van anderen, zoals onlangs van ‘huldgedichten aan Charles Baudelaire of Poésies van de Lautréamont. Pom Wolff zegt ‘Tiefenthal is dada’!
Deze debutant plaatst woorden naast haar tere beelden en geeft ons zo een prachtig geheel aan emoties. In haar pas verschenen bundel doorloopt Denise Kamp op die manier haar leven en neemt ons bij de hand. De titel is heel toepasselijk “Jaarringen lopen”, een tocht die spontaan en associatief begon.
Als dichter debuteerde Jan M. Meier met de bundel Figuratie (1972), die bekroond werd met de debutantenprijs voor poëzie van de provincie Oost-Vlaanderen. Het grootste deel van zijn poëzie is nog niet gepubliceerd, daar komt nu gelukkig verandering in. We ‘weten’ hem in een beschrijving van prachtige, verstilde beelden waarin hij de tekens leesbaar maakt.
Ook iemand met een lange staat van dienst, kan de lezer nog verrassen. Dichter (vertaler, recensent, redacteur, toneelschrijver) Joris Iven neemt ons mee op een vroege ochtend langs zee en haven, hotel en vrouw, nodigt ons zelfs in bed en komt via het verleden in de hersenen die gewoon blijven werken maar onvermoede betekenissen afgeven.
Hoe een kleine ruimte steeds groter wordt, dat is misschien wel de essentie van het werk van dichter en beeldend kunstenaar Marijke Hooghwinkel. Zij laat zich inspireren door het dagelijks leven waarin zij je nodigt haar observaties te delen; kleuren en vormen veranderen onder haar hand en in ons hoofd.