Steven Van Der Heyden maakt voor ons ‘een stilleven met het terloopse van een polaroid’, ‘een reden om te blijven’ terwijl we ‘de vluchtlijnen nog volgen’. Zijn geheugen ‘werkt als een mes en snijdt de korsten van de dagen’. Om zo goed als nieuw te worden van zijn woorden, dat is meer dan ‘een kladversie van mezelf’.
Een dichter die ‘jou, lieve, ademend en onverklaard in gedichten neerleggen’ wil en eerst nog zegt dat je ‘anders bent dan het licht zegt dat je bent’ moeten we haar gang laten gaan. Sara De Lodder verbindt ons met elkaar als de punten van een weiland en wikkelt ons in de zachte deken van herinnering en verlangen.
In de serie “favorieten van Meandermedewerkers” presenteert Ivan Sacharov zijn drie lievelingsgedichten. Hij koos voor werk van de dichters Martinus Nijhoff, Tonnus Oosterhoff en César Vallejo.
‘Kruinen van omgehakte bomen zijn altijd richels van stilte’, schrijft Christophe Vansteeland maar daar blijft het niet bij. Hij deelt ook ‘De vertrouwde voorkant van een eerste Volvo in het dorp’, de herinnering aan ‘de tijd, die rook naar Peter Stuyvesant en blote benen’ of ‘de visioenen van de halftijdse werker, die stilstaat op een roltrap’. Originele en sterke beelden.
‘Je handen zeiden meer dan je kon’, dicht Betty Puttemans. Zo simpel kan het zijn de lezer te ontroeren, de kilte te verdrijven, de oneindigheid te omarmen. Herinneringen en toekomstbeelden maakt zij in pure eenvoud. ‘We leggen de kaarten van toen terug’ en ‘zweven als een gewoonte haastig voorbij’ maar staan af en toe stil bij deze poëzie.