LITERAIR E-MAGAZINE VOOR NEDERLANDSTALIGE POËZIE

Gedichten

5 feb, 2011

toverogen

als mijn oma in haar eigen taal
zachtjes voor zich uit zong

haar breekbaar lichte handen
slapend in haar schoot

haar ingetogen ogen dwalend
langs de Donau in haar hoofd

wist ik dat zij toverde

verlaten oord

boven de opgedroogde zee
een gebarsten woestijn
de meeuwen die blijven krijsen
en niemand die ze hoort

geen levende ziel sterft hier
een mooie dood
geen sterveling vindt hier
nog een teken van leven

alleen het zand schuurt
onverbiddelijk
langs verloren woorden
en verspilde tijd

zo naakt ben jij
zonder het te weten

reünie

je bent er natuurlijk niet

geen mens staat op
uit de dood
of om de deur
open te doen
het wachten blijft
op jou

drink ik
glazen volle rode wijn
voor twee en jij
omlijst de avond zo
dat ik je niet
kan missen

     Andere berichten

Jan Clement

Jan Clement  (Torhout,1948) studeerde Woordkunst aan het Koninklijk Conservatorium te Gent, doceerde Woordkunst aan verschillende...

Tineke Bracke

Tineke Bracke

Tineke Bracke (1982) schrijft poëzie die tast naar de scheuren en de stilte onder de huid, zoekend naar herkenning in wat rafelt en...

Marco Starmans

Marco Starmans (1970) is Zuid-Limburger in hart en nieren, maar al meer dan 25 jaar thuis in Rotterdam. Het glooiende van Limburg heeft...