Het is even schrikken: er staan acht namen op de voorpagina van het nieuwe nummer van Hollands Maandblad en die van Leo Vroman is er sinds lange tijd niet bij. Maar gelukkig, op blz. 40/41 is hij er, met een betrekkelijk lang gedicht, gedateerd 26 mei 2013.
Niels Hav schrijft op een manier die iedereen die lezen wil, kan volgen, maar met zoveel raffinement dat je zijn gedichten kunt blijven lezen; telkens duiken er nieuwe gezichtspunten op, die je met telkens hetzelfde verhaal steeds opnieuw weten te verrassen. Wat een verademing, om tussen al het gefröbel met woorden dat óók wel poëzie genoemd wordt, een dichter te ontmoeten die echt iets te vertellen heeft. Je vergeet dat Grondstof vertaalde poëzie is.
Vanwege het fragmentarische van de bundel zou het lezen van Het tankstation op de route van Jan Baeke voor sommige lezers een opgave kunnen zijn. Maar achter de gedichten wordt een emotionele ondergrond zichtbaar die je niet koud kan laten. En die heel dichtbij ons aller alledaagse bestaan ligt.
In Het leven volgens Willem Jan Otten gaat een indrukwekkend gezelschap van verschillende auteurs – neerlandici, filosofen, theologen, religiewetenschappers en een theatermaker – uitgebreid in op literaire, filosofische en religieuze aspecten in het werk van de schrijver die met zijn gedichten, romans, essays en toneelwerk al lang een belangrijke plaats inneemt in de Nederlandse literatuur.
Goede kunst en goede poëzie moeten op zichzelf kunnen staan en behoeven geen verdere uitleg. Met Voor de Stem bewijst Uitgeverij Huis Clos dat de synergie van 1 dichter (Majakovski) en 1 beeldend kunstenaar (El Lissitzky) niet noodzakelijk 2 is, maar oneindig veel mooier kan zijn.