Dat is waar het werk van de Roemeense dichteres Doina Ioanid over gaat: poëzie als een vorm van zingeving aan de vernietiging die doorlopend plaatsvindt. Hoe peur je uit de ogenschijnlijke zinloosheid van je bestaan die vonken die je in staat stellen om door te gaan, om lief te hebben, om alleen te kunnen zijn.
Er staan echt fijne gedichten in de bundel Zover van Froukje van der Ploeg. Met verrassingen, vraagtekens en meerduidige zinnen. Een andere volgorde zou de bundel deugd hebben gedaan. Of een strengere selectie.
Im Zeitspalt van Ernst Meister (1921-1979) werd door Ivo Kievenaar vertaald als In tijdskloof. Meisters gedichten moet je doorgronden. Ze simpel begrijpen is een onmogelijkheid.
Miriam Van hee is een dichter van de subtiele beschrijving van veranderingen. Hoe vaker je haar gedichten leest, hoe meer ze prijsgeven. Ze zijn van een ongewone eenvoud en ongedwongen echtheid. Er moet hard aan deze poëzie zijn gewerkt.
Je treedt in haar nieuwste bundel Ook daar valt het licht een wereld van het ‘sur place’ binnen: waarnemen, over-, door- en inzien. Of je nu in het heden rondwaart, in het verleden of de droom rondkijkt, al die waarnemingen gaan gepaard met een grote intensiteit, overigens zonder enige krampachtigheid, min of meer bij geval in beeld gekomen, maar ze zetten het denken, gewaarworden en voelen van de ik wel sterk in beweging.
Voor Karel ten Haaf maakt het in van de straat geen verschil of hij iets uit de krant haalt, uit een dichtbundel, van het internet, of uit periodieken. Eigenlijk is hij verslaggever van zijn bij elkaar gesprokkelde privédomein. Het intrigerende van het boek van Ten Haaf is, dat zin en onzin elkaar niet alleen afwisselen, maar ook versterken. De vrijheid die wij beleven is meestal geen erg hoogstaande: we zoeken vooral plezier en genot om het leven te veraangenamen. Dat is wat Ten Haaf met zijn bundel ook probeert.