Ingmar Heytze publiceerde met De veertig van Heytze (ondertitel: ‘Van Achterberg tot Wigman, de favoriete gedichten van Ingmar Heytze’) een van de aardigste bloemlezingen die ik in lange tijd gelezen heb. Dat komt niet alleen door de keuze van de gedichten, maar vooral door de manier waarop Heytze ieder gedicht inleidt of van commentaar voorziet.
Zelden is de laatste jaren een debuut zo succesvol geweest als dat van Lieke Marsman, die als twintigjarige haar eind 2010 verschenen bundel Wat ik mijzelf graag voorhoud (3.000 verkochte exemplaren) bekroond zag worden met de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs, de Liegend Konijn Debuutprijs 2011 en de Buddingh’-prijs 2011.
Drie jaar later, keurig op schema dus, is daar met De eerste letter dan Lieke Marsmans tweede bundel en niets wijst erop dat ze door al die hoge verwachtingen van haar stuk gebracht is. Van enige verkramptheid is geen sprake. Natuurlijk is zij nog altijd heel jong, maar de inmiddels tot de redactie van Tirade toegetreden dichteres schrijft met een opmerkelijk zelfvertrouwen, met enig ‘gezag’ zelfs.
In Wij totale vlam van Peter Verhelst is de poëzie een poging om zichtbaar te maken wat alleen woordeloos uit te drukken is, door te zijn. Maar is de ander daar ook?
De titel geeft de bevestiging. De bundel is een ode aan het leven, aan de liefde, en aan alles wat daarmee in tegenspraak lijkt.
Al laat Max Temmerman in Bijna een Amerika een continent aan poëzie liggen, er is in deze bundel ook veel goeds. Zo kun je niet treffender uitdrukken wat iemand die gestorven is voor je betekend heeft, dan Temmerman in het gedicht ‘Blauwdrukken’ doet.
Merlijn Huntjens (Heerlen, 1991) heeft een steeds veranderende visie op poëzie. Zijn leven, en dus zijn poëzie, is een experiment omdat zijn ongerichte nieuwsgierigheid niet te stillen is. Experimenteren binnen poëzie is naar zijn idee zoeken, maar niet weten waarnaar.