Er zijn geen, er komen geen, er waren geen,
er waren geen, nee, er zijn geen, er komen geen,
en er zouden geen als; er waren geen
er zijn geen, er komen geen, nee,
er waren, nooit, en er zijn geen, en er kunnen
geen, er zijn geen, en er mochten
geen, er zijn geen, er waren geen,
en er komen geen lijnfouten
in de schedel, de perfecte kromming
van het voorhoofdsbeen
er was geen, er is geen betere serie dan Kojak,
en geen masker concreter
dan deze laskap
om de snoeitijd te korten
van de neutrale nacht, er was geen
nacht, neutraal noch helder, er is geen hamer
neutraal noch zwaar, nee, die hamert,
de hamer bij de steel vat
om met de hamer te hameren
op het hout van de feiten, er was geen,
er is geen: Kojak verkocht zijn auto met lekke band
aan de jakhalzen, gaf schild en zwaard
aan de Griekse Kapitein, paupers dreigen
een kiosk in de fik te steken maar doen het niet;
er komen, Cadáver, geen echte
aardkleurige ochtenden
om de trekker over te halen, een moeizame,
gespannen trekker, die zich niet zomaar laat overhalen
tegen een of ander vijandig doel,
en er is geen, er was geen, en er kon geen
krijt zijn om de contouren af te krijten
van het slachtoffer dat voorover
op de harde grond is neergesmakt;
er komen geen houtskoollijnen
in de lucht,
lijnen van grove, ontplofte korrel,
zwarte lijnen die andere lijnen snijden, onder een schuine hoek,
en zich door lijnen slingeren
waaruit andere lijnen voortspruiten
die opgaan in een decor
doorkruist met kromme lijnen, en er was geen
noch is er, er was geen, nee, er komt geen, er was geen,
en er moest geen, er is geen, nee.
(Uit Punctum. Vertaling Bodil Kok.)
Om te beginnen
is een elektricien geen elektricien
maar een man die werkt als elektricien
ook al denkt hij ’s avonds
dat zijn aderen kabels zijn
die overtollige watts geleiden
van zijn dagelijks werk.
(Uit Seudo. Vertaling Bodil Kok.)
Dit is al (eerder) gezegd
het is zelfs in popliedjes gezegd;
dat de nacht crasht is eerder
gezegd, wordt al langer gezegd,
er is gezegd dat het gesedeerde dier
ijsbeerde door het huis en eerder
is gezegd dat er geen verwarde zenuwen waren
in het gespannen organisme, dat vlees
zonder zenuwen irriteert is gezegd
en er is ook gezegd dat er niet
op het bed gesprongen mag worden
en dit is terzijde gezegd
en van de plek waar dat gezegd is
komt dit vandaan: ik kan niet lezen.
De alinea die ik begin en opnieuw begin
loopt vast, ik struikel als ik bij de eerste e aankom.
De eerste e is de telefoongids-
bezorgerskinhead die maakt dat ik stop met lezen.
Door de swastikatatoeëerderskinhead
begrijp ik alles wat ik tot nu toe heb geleerd
en dat het nergens toe dient.
Vóór het verwijderen van
deze alinea is het nutteloos,
vruchteloos bovendien, in deze zwarte grond,
verder te gaan met een andere alinea
waar het struikelblok bij het lezen,
bijvoorbeeld, een komma zou kunnen zijn.
De woorden in het boek betekenen niets,
als je ze leest staan ze onder spanning, springen van het papier
maar ze zeggen helemaal niets. Dit probeer ik op te lossen door
iets te nemen, oogdruppels te gebruiken,
die me het zicht belemmeren,
het beeld verwateren. Met een druppel
medicijn in het oog
zie je kleuren geen vormen, plaats ik
volgens de aanwijzingen in de bijsluiter
een druppel in het traanpunt, dat dus eigenlijk
de ooghoek is,
dan zie ik kleuren en geen vormen,
precies wat ik eerder zei en voordien,
denk ik, (eerder) al veel vaker zal zijn gezegd.
Ik knipper, sluit ze zodat ze drogen,
zodat ze weer wit worden, de bloeddoorlopen ogen,
en wacht tot de waterige beweging die ik zie,
de zwarte vlekken, witte blokken
en iets wat op een dikke vis lijkt
die zonder schaduw in de diepzee zwemt
weer worden wat ze in werkelijkheid zijn:
een herdershond vastgebonden aan een wasmachine.
……………………………………
Het bloed: gepacificeerd
eigenlijk meer serum dan bloed.
Vredig serum maal bloed
is gelijk aan gepacificeerd bloed;
bloed met serum dat echt bloed
uitschakelt. De lucht-
wegen: gepacificeerd;
de vissen: gepacificeerd; het achterhoofdsbeen,
ook gepacificeerd. Het harde cement,
dat per definitie hard is, van de overheids-
gebouwen: gepacificeerd. Gepacificeerd bovendien
de door een oogdruppel
verwijde pupil.
Het knipperen in de sluimering
bevordert het algehele pacificatieproces
van het lichaam. De longen:
vredig. Water en zand om cement te maken:
gepacificeerd, de gezichtsspieren:
gepacificeerd. De ijzersmelterijen:
gepacificeerd; de Zapla Hoogovens:
gepacificeerd; in vrede rusten de sloophamers
met speciale steenbeitel,
de elektrische lasapparaten, de slijptollen
en overige gereedschappen.
(Uit Punctum. Vertaling Bodil Kok.)
Het is niet dat ze willen dat je stopt met draaien in een draaistoel op een snelheid
die afwijkt van de afstandelijke wereld, ze hebben er geen bezwaar tegen dat je je,
tollend rond je eigen as, in een eigen baan waant, of dat je vervolgens
bedachtzaam een cilindrisch blik paté opent en laat draaien in je hand, ook zij
laten hun wereldbollen wel eens draaien en zetten ze stil met hun wijsvinger
om even te peinzen over het gebied dat ze per toeval aanwezen
ze hebben geen enkel probleem met jouw geprevelde desiderata over
wat er nu draait het blik paté is of de opener, over het gekartelde schijfje
dat zich losmaakt van de rest van het geopende blik, ze zijn niet benieuwd
naar jouw plannen als er weer eens een geëtiketteerde lente aanbreekt, en ze zien geen noodzaak
om een satellietzender bij je in te planten om je bij elke stap te kunnen volgen
langs de boulevards van Atlantische badplaatsen waar ooit
videobars, platenzaken en belwinkels zaten, en ze weten niets
van die auto’s met 360-graden-camera’s op hun dak
die zoekmachines laten rondrijden om alles te fotograferen, ze willen niet weten
welke liedjes er op jouw apparaatje van verchroomd metaal en wit plastic staan,
ze zijn niet per se op de hoogte van de diagnose die veronderstelt dat de afwijking
niet schuilt in gebrek aan contact maar, op macroniveau, juist in te veel contact
met de werkelijkheid, noch verwachten ze dat we de werkelijkheid zien als een torpedoboot
die traag een soort Mesopotamië binnendringt, dat we de werkelijkheid zien als
door de wind opgezweepte Japanse rozen, de werkelijkheid als een groepje Ethiopische jongens
die doen alsof ze op de bus wachten bij een bepaalde ringweg en de weg
volledig kwijt zijn, in hun kapotte parka’s, en die een sigaret laten rondgaan terwijl ze
de tandjes van de kroonkurk van een pas geopende fles in hun vingertoppen zetten,
ze twijfelen niet aan de broze nachtelijke kameraadschap die ze zojuist hebben gekweekt
terwijl ze kippenhartjes aten aan houten spiesjes, ze voorzien dat manifest
niet van context, ze theoretiseren niet over de verstarring, ze lezen niet alles
wat de vicepresident van Bolivia zegt, ze zijn geen toonbeeld van volharding, ze bivakkeren niet
voor de poorten van Abessinië, en ze hitsen geen halftamme luipaarden op met getrommel
op tamboerijnen, ze verbranden geen roddelbladen, ze vallen niet met op hun borst gevouwen handen
in slaap bij reclamespotjes, en ze vinden het niet erg dat je nu
in alle rust, met de afdruk van het kussen nog in je gezicht door de gangen
van een supermarkt sloft op zoek naar dat ene merk
Japanse instant noodlesoep, en het is ook niet zo dat ze willen voorkomen dat je,
met het temperament van een ijsschots, die soep bereidt voordat je
een handboek over perfecte ontwijkingmanoeuvres openslaat, of wat dan ook
nee, nee, nee, niets van dat alles, nee
ze willen gewoon dat je doodgaat.
(Uit Para un plan primavera. Vertaling Bodil Kok.)
No hay, no va a haber, no hubo
no hubo, no, no hay, no va a haber
ni hubiese habido si; no hubo,
no hay, no va a haber, no,
hubo, nunca, ni hay, ni puede
haber, no hay, ni debe haber
habido, no hay, no hubo,
ni va a haber errores de línea
en el cráneo, la curva perfecta
de los huesos frontales,
no hubo, no hay, mejor serie que Kojak,
ni máscara más concreta
que estas antiparras de soldador
para pasar la poda de la noche
neutra, no hubo, noche
neutra ni clara, no hay martillo
neutro ni pesado, no, que martille
agarrando el mango del martillo
para martillar con el martillo
la madera de los hechos, no hubo,
no hay: Kojak vendió su coche en llanta
a los chacales, entregó el escudo y arma
al Capitán Griego, los negros amagan
con quemar un kiosko y no lo queman;
no va a haber, Cadáver, mañanas
reales de color tierra
para usar el gatillo, un gatillo difícil,
tenso, que se resiste a ser gatillado
contra algún objetivo enemigo,
ni hay, no hubo, ni hubo de haber,
tiza para delinear con tiza
el contorno de la víctima tirada
boca abajo en el suelo duro;
no va a haber, líneas
de carbonilla en el cielo,
líneas de grano tieso y reventado,
líneas negras que cruzan otras líneas, en ángulo oblicuo
formando enredaderas con líneas
que se despuntan en líneas
que se pierden hacia un fondo
rayado por otras líneas curvas, ni hubo,
ni hay, no hubo no, no va a haber, no hubo,
ni hubo de haber habido, no hay, no.
(de Punctum)
Por empezar
un electricista no es un electricista
sino un hombre que trabaja de electricista
aunque por la noche piense
que sus venas son cables
que transmiten watt residuales
del trabajo diario.
(de Seudo)
Esto se dijo antes (ya)
se dijo, incluso, en canciones pop;
que la noche hace crash se dijo
antes, está dicho desde antes,
se dijo que el animal sedado
daba vueltas por la casa y antes
se dijo que no había nervios trastocados
en el organismo ansioso, que la carne
sin nervios molesta se dijo
y también se dijo que no hay
que saltar en la cama
y aparte se dijo esto
y del lugar en que se dijo
está sacado esto: no puedo leer.
El párrafo que empiezo y reempiezo
se detiene, me trabo al llegar a la primera e.
La primera e es el cabeza rapada partidor-
de guías-de-teléfono que me hace no seguir leyendo.
Por el cabeza rapada tatuador-de-esvásticas
entiendo todo lo aprendido hasta ahora
y que no sirve.
Antes de aniquilar
este párrafo es inútil,
estéril además, en esta tierra negra,
seguir con otro párrafo
donde la traba para leer
sería, por ejemplo, una coma.
Las palabras en el libro no significan nada,
al leerlas están cargadas de electricidad, saltan de la hoja
pero no quieren decir nada. A esto trato de solucionarlo
tomando algo, poniéndome gotas para los ojos,
que obnubilan la vista,
dejan la visión acuosa. Con una gota
de medicamento en el ojo
se ven colores no formas, al colocar
siguiendo las indicaciones en el prospecto
una gota en el lagrimal, que vendría a ser
la esquina del ojo
veo colores y no formas,
eso mismo que dije antes y anteriormente
se habrá, creo, dicho muchas veces antes (ya).
Parpadeo, los cierro para que sequen,
para que los ojos en sangre vuelvan a blanco,
esperando que el movimiento líquido que veo,
los manchones negros, cubos blancos
y lo que parece ser un pez gordo
nadando sin sombra en el fondo del mar
vuelvan a ser los que en realidad, son:
un ovejero atado a un lavarropas.
……………………………………
La sangre: pacificada
más suero, en realidad, que sangre.
Suero pacífico por sangre
igual a sangre pacificada;
sangre con suero que anula
la sangre real. Las vías
respiratorias: pacificadas;
los peces: pacificados; los huesos occipitales,
también, pacificados. El cemento duro,
que por definición es duro, de las edificaciones
del estado: pacificado. Pacificada, además,
la pupila dilatada a causa
de una gota para los ojos.
El parpadeo en el sopor
ayuda al proceso de pacificación
general del cuerpo. Los pulmones:
pacíficos. Agua y arena para hacer cemento:
pacificados, los músculos de la cara:
pacificados. Las fundiciones de acero:
pacificadas; los Altos Hornos Zapla:
pacificados; en paz descansan las perforadoras
con mecha especial para talar piedra,
las soldadoras eléctricas, las pulidoras de metal
y otras herramientas.
(de Punctum)
No es que quieran que dejes de rotar en una silla giratoria a una velocidad
distinta que el mundo distante, no presentan objeciones a que te sientas
en una órbita original al girar sobre un eje propio, ni que después abras
pensativo una lata cilíndrica de paté haciéndola rotar en tu mano, ellos
también a veces hacen girar sus globos terráqueos y los detienen con el índice
para elucubrar un rato acerca de la región que señalaron al azar
no tienen problema alguno con tu murmurante desiderata sobre
si lo que gira es la lata de paté o el abrelatas, sobre el pequeño disco dentado
que se desprende del resto de esa lata cuando abierta, no quieren ver
tus planes a la hora de otra primavera adjetivada, ni tienen especial interés
en plantarte un dispositivo de rastreo satelital para seguir tus pasos
por ramblas de balnearios atlánticos donde supo haber
videobares, disquerías, locutorios, ni ubican
a esos automóviles contratados por los motores de búsqueda que salen con cámaras
de trescientos sesenta grados en el techo a fotografiarlo todo, no quieren saber
las canciones que almacena tu pequeño reproductor de acero cromado y plástico
blanco, no están necesariamente al tanto del diagnóstico que dice que lo anómalo
no es estar desconectado de la realidad sino, a un nivel macro, estar demasiado conectado, ni esperan que se entienda por realidad un lanchón de asalto adentrándose lentamente en una mesopotamia, que se entienda por realidad camelias sobreexcitadas por el viento, por realidad a un grupo de hijos etíopes haciendo
que esperan un micro en una circunvalación específica habiendo perdido toda noción
de especificidad, con sus parkas estropeadas, pasándose un cigarro, clavándose
en la yema de los dedos los dientes de la tapita redonda de una botella recién
abierta, no ponen en duda la frágil camaradería nocturna que tejieron hace un rato comiendo corazones de pollo ensartados en palillos de madera, no contextualizan
ese manifiesto, no teorizan sobre el entumecimiento, no leen todo lo que dice
el vicepresidente de Bolivia, no sintetizan la tenacidad, no acampan a las puertas
de Abisinia, ni azuzan leopardos semidomesticados con el tamborileo de
sus panderetas, no queman tabloides, no se duermen con las manos entrelazadas
sobre el pecho mirando propaganda, ni les preocupa que ahora te pasees
con dulce parsimonia, la almohada todavía marcada en la cara, arrastrando los talones por los pasillos de un supermercado buscando una marca específica de sopa
de fideos instantánea japonesa, y tampoco es que quieran evitar
que prepares, el temperamento hecho un témpano, esa sopa antes de ponerte
a leer un manual para perfeccionar maniobras de evasión, lo que sea
no, no, no, nada de eso, no
simplemente quieren que te mueras.
(de Para un plan primavera)
