Stockholm-syndroom
Spreek mij aan op straat
Vertel mij een verhaal
over een zielige hond
die nooit wordt uitgelaten
Geef mij snoep
Geef mij nog meer snoep
en verzeker me dan
dat er nog veel meer snoep is
Ik zal zonder morren plaatsnemen
achter de geblindeerde ramen
van je gehuurde bestelbus
en als we eindelijk bij je vrijstaande huis
met geluiddichte kelder zijn aangekomen
laten we dan samen geheimen maken
En dan beloof ik je
dat ik nooit iemand zal vertellen
over je verzameling opgezette dieren
Hier is alles goed
Zie ons hier eens normaal aan tafel zitten
De gordijnen opengeschoven
de jaloezieën met een stevige ruk
aan het koord opgehaald
zo zijn we goed zichtbaar vanaf de straat
We zitten hier toch vooral
om jou gerust te stellen
Wat ik je ook wil bekennen is
dat we nog altijd praten
over zaken als de groenvoorziening
de lokale politiek
We worden niet gehinderd door
zoiets futiels als verdriet
Dus bel gerust zonder aankondiging aan
De koffie zal voor je klaarstaan
en we zullen je onafhankelijk van elkaar
hetzelfde antwoord blijven geven:
Hier is alles goed
We spelen het leven na
Zittend aan de eettafel spelen we
het zitten aan de eettafel na
We hebben een huis gekocht dat
– heel waarheidsgetrouw – een huis naspeelt
Mijn lepel speelt een trein
jouw lippen zijn het begin van een tunnel
Ik zeg: nog drie spruiten dan mag je van tafel
`s Avonds doen we in de slaapkamers alsof we slapen
Buiten speelt het donker de nacht
Deze drie gedichten zijn eerder gepubliceerd in de bundel Zinkgaten, A.P. E. Veraar, Hendrik de Vries-reeks 9. Uitgeverij Passage,Groningen 2014.
