Maria van Oorsouw (1948)
Poëzie is de verbinding tussen mij en de buitenwereld. Inspiratie is de niet aflatende verbazing en verwondering om alles op de wereld om me heen. Daar doorheen loop ik en leef ik.
Dipsaus
Het lijkt zo eenvoudig
gewoon een rugzakje terugvinden
van lang geleden
een flesje vullen met water
met het flesje en de rugzak
fietsen naar zee
lopen door golven
als tranen zo zout
proef maar
het waren Nivea-dagen
iets liet zich zweven in de wind
je dreef op een oude binnenband
en je had van die zakjes met poeder
in flauw roze geelgroene bruinige kleuren
die je mengde met water
klaar was je dipsaus
het smaakte nergens naar.
Alexander Peters (1959)
Poëzie is mijn leven. Ik ga ermee slapen en sta ermee op. Het geeft invulling aan een anders klinisch leven waarin dan alleen mijn ziekte centraal zou staan. Daar pas ik voor.
Jas
De dag doet een jas van tranen aan
ze knippert wat met haar ogen
laat het zonlicht niet toe
kijkt uit op het nietig bestaan
zij zeult de tijd met zich mee
telt de seconden
laat de uren slaan
de dag heeft een jas van tranen aan.
Geert Viaene (1963)
Poëzie is ademen.
Zij ziet de bui hangen
In de verte zwellen de wolken.
Zij zeilen langzaam dichterbij.
Tussen de man en het meisje
in is het gras plat. De bliksem
treft zijn stem, de vogel schrikt
op van de draad, langs een lek
druppelt het licht naar binnen.
Leonard zingt slaapdronken
in zijn Midnight Choir.
Geduldig wacht het meisje af
tot hij recht staat om de stad
in te nemen, steen voor steen.
En iedereen weet dat zij graag
samen het spraakwater delen,
eindeloos walsen in de haard
van de orkaan, hoe zij wacht
tot de dominosteen wankelt.
Jacobus Bos (1943)
Poëzie is mijn leven.
Le peintre (Jean Le Gac)
Een goede schilder schildert niet.
Hij zet zijn ezel bij de bosrand neer.
De camera dicht langs de watermolen
met zijn driepoot van oud geloogd hout
op een plateautje van stenen en mos.
Stapt met zijn eigen toestel zoekend rond
tot hij zowel de camera als de ezel
in één zorgvuldig beeld heeft vastgelegd.
De foto uiteindelijk zo groezelig zwartwit
dat het de plaats van een misdaad lijkt.
Het waterrad schept met veel geklater
het water van hoog naar laag
waar het weer vrolijk verder stroomt.
Een man met een kano ondersteboven
over zijn hoofd loopt de camera omver.
Struikelt en duikelt met kano en al
in het woelige water met zijn hoofd
door de bodem om zo geleidelijk uit
uit het oog te verdwijnen terwijl de schilder
hem vloekend volgt met zijn blik.
