Blues op de catwalk
door Hans Franse
‘op de catwalk kantelt bianca haar bekken, beent / bijna automatisch naar de coulissen…..
Het zijn mooie regels, waarmee deze novelle over het topmodel Bianca begint: twee stafrijmen en een muzikaliteit door de klinkerrijmen in een wervelend ritme. Het belooft veel.
Laten we het verhaal volgen: Bianca, een mooi topmodel, staat op het hoogtepunt van haar roem. We maken haar mee tijdens een modeshow, waarin de schrijver wat dieper ingaat op haar positie: hij probeert een mens te creëren. Aan het eind van het eerste deel komt er een terugblik. Een cursief gedrukt fragment – ‘er is een herinnering….’
Dan volgt een tweede deel : een beschrijving van haar leven: glossy, oppervlakkig, hedonistisch, het leven van de internationale jetset. Ook in dit deel hier en daar een mooie poëtische zin : ‘-alles van waarde/ past ternauwernood in een beautycase. –‘
Ik vroeg me af of de dichter hier een verwijzing naar Lucebert maakt: alles van waarde is weerloos. Bianca lijkt in het tweede deel weerlozer dan haar jetsetleven doet vermoeden. Als ze jarig is krijgt ze een verjaardagstaart met kaarsjes : ‘met tegenzin blaast bianca /adem richting kaarsen.-‘
Soms is er een suggestie: bijvoorbeeld wanneer de dichter over haar ochtendrituelen praat: ‘blauwe teennagels wijzen de getallen aan’. Bianca staat dus op de weegschaal.
Aan het einde van dit tweede deel lijkt het alsof het glossy leven haar te veel wordt: ze trekt ‘lipglossloos’ de straat op, ‘-in zeewiergroene watersandalen, niet flatterend / tweedehandsplunje. ze wil /incognito opgaan in de massa.-‘
Hierna volgt weer een cursief gedrukte terugblik met dezelfde titel: ‘-er is een herinnering’, waarin haar vader een wat onduidelijke rol speelt. Daarna een korte beschouwing waarin de tragische dood van haar moeder – ze werd doodgereden door een dronken man – waarschijnlijk een verklaring oplevert voor haar gebrek aan warmte, dat haar zodanig parten speelt dat ze altijd de verkeerde mannen kiest : ‘-uiteraard is gladjanus aardig. natuurlijk-‘. Ook dit deel eindigt weer met een cursieve terugblik: ‘-er is een herinnering’.
In het voorlaatste deel bezint Bianca zich op haar werk, ook dat eindigt met een cursief gedrukte herinnering. Daarin wordt naar haar onbezorgde kindertijd verwezen, waarna de confrontatie met de dood (van haar moeder?) de toon zet voor het laatste deel, waarin de ondergang van Bianca wordt geschetst en de afgunst opkomt: ‘Einde sprookje. / bianca leert benijden.’
Er is aan het einde van het verhaal slechts één cursief gedrukte regel over: ‘er is een herinnering’, het topmodel Bianca is herinnering geworden.
David Troch heeft een poging gedaan een eigentijds poëtisch verhaal te vertellen, waarin hij een visie geeft op het leven van een vrouw die belandt in een wereld van schijn en schitter. Ik vind de poging buitengewoon integer. Hier een daar zijn prachtige regels, er groeit ook een zeker medelijden met Bianca, wat de titel ‘blues’verklaart, maar als totaal vind ik dat David Troch zich een beetje vertild heeft in het verhalende gedicht; ook de opbouw van de novelle is wat onduidelijk. Misschien zou hij dit verhaal in proza hebben moeten schrijven of als een theatrale tekst . Deze ambassadeur van de poëzie van de stad Gent, die zo een hekel heeft aan hoofdletters, heeft een onmiskenbare poëtische potentie, die hier helaas niet helemaal is uitgekomen. Dit doet niets af aan de vaak mooie poëtische regels en de grote integriteit waarmee hij zijn onderwerp probeerde in dichtvorm weer te geven.
***
David Troch werd geboren op 28 juli 1977 in Bonheide, vlak bij Mechelen. Hij publiceerde de verhalenbundel tot de sterren gericht en de dichtbundels liefde is een stinkdier maar de geur went wel en Laat[avond]taal . Daarnaast is hij onder andere poëzieambassadeur van de stad Gent en regisseur. Er werden hem verschillende prijzen toegekend, waaronder de Turing gedichtenwedstrijd 2012 en twee keer de prijs voor de beste monologen.
