Lieve Rob,
Ik sta hier namens iedereen die in de loop van 22½ jaar aan Meander, jouw schepping, heeft meegewerkt en dat betekent dat ik een al bijna niet meer te tellen aantal mensen vertegenwoordig. Ooit, daar ben ik van overtuigd, zal iemand de geschiedenis van Meander beschrijven, maar zo ver zijn we nu nog niet. Ik spreek hier vandaag uit het hoofd, maar vooral vanuit mijn hart.
Sinds we het treurige bericht van jouw overlijden ontvingen, heb ik veel nagedacht over wat jij voor Meander hebt betekend, maar ook over wat Meander voor jou moet zijn geweest. Over het eerste punt: wat jij voor jouw eigen Meander hebt gedaan, is genoeg bekend. In al die jaren heb jij onbetwist aan het hoofd gestaan en dat niet alleen: je hebt ook altijd het leeuwendeel van het werk op je genomen. Je was webmaster, stuurde de redactie aan, bedacht nieuwe ideeën, hield de administratie bij en zorgde voor alle zaken die bij het besturen van een stichting horen.
Wat Meander voor jou heeft betekend, is niet zo gemakkelijk in feiten weer te geven. Je hebt er nooit doekjes om gewonden dat Meander, met zijn focus op literatuur en vooral poëzie, voor jou niet in de laatste plaats een middel was om contacten met anderen te leggen. Voor internet in ons aller leven kwam, had je al een literaire nieuwsbrief die per post werd verstuurd. In al die jaren, en hoe groot Meander ook werd, ben je trouw gebleven aan dat uitgangspunt: het belang van contacten leggen en ze onderhouden. Zonder jou zou er geen Meander bestaan, maar omgekeerd zou jij zonder Meander niet zijn geworden wat je bent geweest. Misschien is dat wel de reden achter het feit dat je, af en toe flink mopperend weliswaar, toch altijd al dat werk bent blijven doen en het maar met moeite uit handen gaf, ook als anderen je wilden helpen. Hoe dat ook zij, het is, om volksschrijver Reve te citeren, niet onopgemerkt gebleven. Kort nadat jouw overlijden breder bekend werd, verschenen er in-memoriams op verschillende vooraanstaande websites en je hebt nu zelfs je eigen Wikipedia-pagina. Wat zou ik graag jouw, ongetwijfeld relativerende en licht sardonische, commentaar daarop hebben gehoord en wat zou ik goed hebben beseft dat je daarmee je verlegenheid zou hebben gemaskeerd.
Terug naar Meander zelf. Ik denk dat je in 1995 niet hebt kunnen vermoeden wat een vlucht jouw ‘site vol van literatuur’, zoals je hem omschreef, zou gaan nemen, evenmin als de meeste mensen toen al vermoedden hoe groot de rol van internet zou gaan worden. Meander beoogde vooral kansen te geven aan beginnend literair talent, maar al snel bleken ook meer gevestigde dichters graag bereid om werk aan Meander af te staan. In de loop van de jaren heeft een enorme hoeveelheid dichters in Meander gepubliceerd. De wekelijkse nieuwsbrief heeft een bereik van ruim 7000 abonnees. Het levenswerk van de door jou nog steeds gemiste Joop Leibbrand, de Klassiekers, dat begon als een dochter van Meander, is er sinds kort een integraal onderdeel van. Tal van uitgevers sturen Meander nieuwe dichtbundels. Een wedstrijd, vooral bedoeld om nieuwe dichters aan te trekken, is nog aan de gang.Tegelijk heb je Meander welbewust altijd ‘klein’ gehouden in commerciële zin. Onbetaald werken is altijd de norm gebleven, voor jou, voor de redactie, voor de recensenten en de bestuursleden. De kosten werden gedekt met vrijwillige bijdragen van abonnees.
Dat is nogal een erfenis. Ik weet dat je er tot voor kort van uitging dat met jouw einde ook voor Meander het einde zou zijn gekomen. Maar Meander is niet zozeer groter geworden dan jijzelf, maar wel meer. Meer dan je ooit hebt vermoed. Er is dan ook een ploegje mensen dat, wetend hoeveel werk het voor hen betekent, een dappere poging wil doen om jouw levenswerk op hun eigen wijze voort te zetten. Ik hoor als vertrekkend bestuurslid niet bij die groep, maar ga ervan uit dat ik in jouw geest handel door ze zo veel mogelijk te ondersteunen en tegelijk ruimte te geven. En zelfs als jij daar misschien anders over zou hebben gedacht, meen ik toch dat jouw schepping het verdient, en daarmee ook jijzelf.
Toen ik aan dit verhaal begon, schoot me direct een gedicht te binnen dat in 1999, toen Meander nog relatief jong was, tot het Gedicht van het jaar is verkozen. Verschillende redactieleden van toen en nu hebben het nog steeds in hun hoofd, en ik weet dat ook jij het prachtig vond. De Vlaamse dichteres ervan, Fatima Ualgasi, heeft haar toestemming gegeven om het voor je te lezen en ze is een van de vele lezers en lezeressen van Meander die vandaag van harte met ons meeleven. Tot besluit dus, Rob. Ik zal mijn herinneringen koesteren en dat zullen velen doen.
weggaan
weggaan maakt niet veel geluid
niet meer dan herfstbladeren
die opstuiven in de wind
de boom blijft verweesd achter
nu zijn stem op het tuinpad ligt
en geluiden dempt
haast onhoorbaar
je voetstappen
die zich verwijderen
alleen wie achterblijft
weet hoe afscheid klinkt
Hofwijk, Rotterdam, 12 april 2018
Edith de Gilde