Siel Verhanneman (1989) woont en werkt in Kortrijk. Sinds 2012 publiceert ze poëzie en proza onder het pseudoniem ‘Vijftiendeverdieping’. Angst, verdriet, liefde en rouw staan centraal in haar werk. Vaak doemen haar rake teksten vanuit het niets op op Instagram of Facebook. Sinds 2015 maakt Siel deel uit van het collectief van de Kortrijkse Letterzetter. De bundel Als ik stil ben heb ik een bos in mijn hoofd is haar debuut. In januari 2018 kwam haar twee bundel uit, Zo scherp je kon er ook niet geweest zijn.
foto Liz Dvorkina
uit Zo scherp je kon er ook niet geweest zijn
je ziet duidelijk waar de liefde
zich te veel heeft geplooid
waar papier fijne haartjes werd
en strelen alleen maar scheuren kan betekenen
waar het dorp je snijdt met zijn herkenbaarheid
waar je het dorp tot vrouw maakt
waar de vrouw het bed van jouw jeugd niet meer verlaat
waar jij het dorp
nog nooit verlaten hebt
waar strelen sowieso scheuren is
en knijpen verstikken
en de vrouwen het bed
en verlaten een tweede – wat durven we denken –
een eerste natuur
daar.
Jouw afkeuring als vuil onder mijn nagels
I
voor mij was het helder
dat ik de verwijten
uit een keel kon knijpen
als het laatste restje tandpasta
voor mij was het helder
hoe weinig ik uit jou besta
geen getuite mond op een uitdrukkingsloos gezicht
geen rimpel of frons
kan er een van jou zijn
mocht er geen van jou zijn
voor mij was het helder
hoe ik
jouw effect op mij
van je afschraap
en als vuil onder mijn nagels meedraag
II
ooit moesten we in de klas een woord uitbeelden
ik koos ‘sprankelen’ en ik blonk en barstte uit mijn gekrulde
armen en dijen in een hoek van negentig graden en nooit
was sprankelen zoveel gespannen pezen geweest
want zacht en
warm en traag
moet alles altijd
zacht en warm en traag zijn
en blijven
en heupen
die wiegen
niet snijden
geen hout
maar alles vloeiend
en zacht en warm en
traag
en ik met jouw afkeuring
als vuil
onder mijn nagels.
