Taco van Peijpe (1946) is gepensioneerd jurist. Hij houdt van poëzie, muziek (speelt dwarsfluit), natuur en gezelligheid in kleine kring. Enkele van zijn gedichten werden eerder gepubliceerd in Meander, in Het gezeefde gedicht en in De Poëziekrant.
“Poëzie is voor mij een taalspel en een binnenweg naar het gevoel.”
Halfweg
tot hier is het verleden
afgelegd de zee verdween
gras werd vrijgegeven
langs het oeverloze waar
halverwege –
een richtingwijzer staat
alsof de wandelaar
niet weet waarheen hij gaat
in malse regen
Mobile
Marionetten dansen in een file
draadloos door het donkere decor.
Lichtreclames lonken langs het spoor
naar de zelf bewegende mobile.
Onverstaanbaar is hun digitaal
buiten dringt alleen een ringtone door.
Woorden worden in besloten kring
gesmoord.
Gelaten staan op grijs. Hun ogen
turen in de handen naar bereik.
Hoe worden zij bewogen?
Standpunt
Galileo draaide
om zijn standpunt heen en toch
zaaide hij geloof tot in
het godverlaten Friesland.
Eise zaagde, hamerde en schaafde
tot de kosmos aan de zolder hing.
Hij zag: zo was het goed
nam een stoel en klom op tafel
liep van stapel, ving de globe
in zijn baan.
Langzaam wentelde de kamer,
Franeker, de hemel waar de aarde
stil bleef staan.
