LITERAIR E-MAGAZINE VOOR NEDERLANDSTALIGE POËZIE

Bart Verstraete

29 jan, 2019

Bart Verstraete (Mechelen, 1957) woont in Leuven, genoot een opleiding als onderwijzer en werkte als onderwijzer, magazijnarbeider en parkwachter en gaat in het najaar van 2019 met pensioen.
Vrij recent begon hij met het schrijven van poëzie. Sinds 2017 volgt hij cursussen bij Peter Mangelschots, schrijver, dichter en publicist.
In 2018 verschenen er gedichten van zijn hand op de website van Het Gezeefde Gedicht. Uit 92 inzendingen werd zijn bundel hoe het verder moet door de jury van de Zeef Poëzieprijs gekozen bij de 20 genomineerde bundels.

De inspiratie voor zijn gedichten vindt hij vooral in gebeurtenissen uit zijn kinder- en jeugdjaren, gebeurtenissen in het familieleven, tijdens natuurbeleving en in gedragingen van mensen in het dagelijkse leven. Ook de bekommernis om het behoud van onze planeet zet hem aan tot schrijven.

 

 

 

uit de bundel hoe het verder moet

mantelzorg

hij streelt haar, wit en uitgedund
strijkt met vingers door een stilleven
een doek waarover schaduw valt
uit het hoofdkussen komt geen antwoord

zij kent de nacht van twee kanten
zijn armen die halfweg haar lichaam draaien
hij drapeert haar klamme benen
trekt het laken hoger op
weet nooit of alles goed ligt
in welke plooi nog ongemakken schuilen

hij kleeft zijn zorgen op haar voorhoofd
met zijn lippen en een duim
fluistert wat met honingvlokken
dan strooit hij zijn vragen uit de kamerjas
en draait zich meermaals om

 

scharnier

Je hebt een nieuwe deur. Achter de rug
kan je haar sluiten. Je dempt de kamer met de maan
tast langs muren

hoe ver je mag gaan. Je kan de buurvrouw horen
’s morgens de man die ruikt naar hond.
Het joelen in de gang. Uit jouw mond

ontwaken verse verzen. Er zuchten nog geen tulpen.
In de koelkast ligt niets te brullen. Geen vaat
om bij te praten. Je snuift de frisse stilte.

Dagen nemen tijd om te vertragen. De toekomst
ontvang je langs een kier.

 

tomorrowland

vogels zijn voor jou ratelende trillers
ze hingen aan de huig van je grootvader
vielen uit zijn lippen, een opgewipte snavel
zijn kruin een bosje opgerichte veren

langs grindvelden en dampend asfalt
zoek je nu naar borstbenen en vleugelbotten
je blaast een lied uit een mergpijp
klapwiekt in het stof

je grootvader had nog meer verhalen
over waterplassen en oeverranden
waar je kon verdwalen in een festival

van duizenden wuivende armen

     Andere berichten

Peter De Voecht

Peter De Voecht is schrijver, docent en schrijfcoach. Hij  publiceerde eerder proza en poëzie in verschillende literaire tijdschriften...

Kinderpoëzie (V)

Kinderpoëzie (V)

‘Waarom leest iemand geen gedichten? Omdat iedereen (en die iedereen heeft nooit gedichten gelezen) zegt dat gedichten moeilijk zijn, dat...

Kinderpoëzie (IV)

Kinderpoëzie (IV)

‘Waarom leest iemand geen gedichten? Omdat iedereen (en die iedereen heeft nooit gedichten gelezen) zegt dat gedichten moeilijk zijn, dat...