In deze nieuwe serie Favorieten van Meandermedewerkers de drie lievelingsgedichten van Hans Puper.
Later leven
Hout voor het vuur, een boek en een glas wijn,
Dit zijn de dingen van het latere leven,
Die de alleen gewordene nooit begeven,
Maar steeds ter hand en nooit onwillig zijn.
Het lijkt wel weinig, wanneer men de lijn
Teruggaat, die het leven heeft beschreven,
En dan één troost slechts vindt na heel dit streven:
Dat er een einde komt aan alle pijn.
Misschien. Misschien ook is dit nog het meest,
Die eendre dagen, die hun waden binden
Om wat geneest, maar nooit geheel geneest.
De wolken trekken langs dezelfde lucht,
Hetzelfde water stroomt. Dezelfde winden
Maken om de eenzame ’t zelfde gerucht.
J.C. Bloem, uit: Verzamelde gedichten (Polak & Van Gennep, 1964)
ZES VERSCHIJNINGEN VAN SPECHT
3 / Hij blaakt & jongleert
De hoge beuk is het domein waar ik als vogelman
het vlakke leven overstijg.
Mijn tongtip krult zich om een buit van ongetemde
woorden die naar binnen waaien.
Ik hap ze op als vliegen, keer ze om, gooi ze omhoog,
ik ben de cascadeur die zeven schotels in de lucht laat draaien.
De woorden kleven op mijn tong, ik dresseer ze
tot een lied en zing het doodleuk uit.
H.C. ten Berge, uit: Splendor (Atlas Contact, 2016)
Dichter wordende
om op een ochtend wakker te worden midden in de klank
met vocaal en klinker en diftong als voelspriet
om met aarzelende zorg de lichtste beroering
van licht en verlies in klank te ijken
om jezelf onmiddellijk geknield te vinden
boven de hoorbaar kloppende wand
van een woord – zoekend naar het precieze
ogenblik waarop een versregel volloopt in klank
wanneer de betekenis van een woord zwicht,
begint te glijden en zich eindelijk overgeeft aan geluid
van dat ogenblik af smacht het bloed naar de incantatie
van taal – de enige waarheid staat geveld in klank
de dichter dicht met haar tong
zij haalt adem – ja, diep uit haar oor
Antjie Krog, uit: Kleur komt nooit alleen. Vertaling Robert Dorsman (Podium, 2002)
