Marnix Raes over zichzelf en zijn poëzie:
“Ik ben geboren op 9 april 1969 en woon al mijn leven lang in Herzele (provincie Oost-Vlaanderen). Mijn passie voor de poëzie ontstond tijdens mijn middelbare schooltijd. Ik werd wakker geschud door het gedicht ‘Boere-charleston’ van Paul Van Ostaijen. Vanaf dan wist ik dat ik zelf ook dichter wou worden. Na mijn studies bouwde ik een carrière op bij een verzekeraar. Geen gedroomde voedingsbodem maar ik heb het voorbeeld van Wallace Stevens, alle verhoudingen in acht genomen. Een gedicht is voor mij de poging om het vluchtige van een schoonheidservaring vast te houden in een magneetring van woorden. Elk goed gedicht heeft iets magisch.
Ik heb geen publicaties op mijn naam. Ik was al enkele keren laureaat van een lokale poëziewedstrijd.”
foto: lokaal bestuur Herzele
–
Door het hemelvuur gespaard
Twee duiven simpele hofmakerij
Op de kabeldraad boven de straat
–
De doffer buigt en spreidt zijn staart
Zij accepteert. Het komt tot paren
Herhaaldelijk heftig balancerend
–
Onweer rommelt in de verte na
Als dreigde het nog met wraak
Maar dan halfslachtig binnensmonds
–
Een nieuw seizoen, mijn jas
Verhuist van de kleerhanger
In de kast naar de kapstok
In de entree van het haakje
Naar mijn schouders
–
Ik tast de zakken af, ook nu
Geen verrassingen: wat kleingeld
Tissues, een verwrongen paperclip
Mijn jas kent haar vierde seizoen
Dat weet ik door het doodsprentje
Dat in het borstzakje steekt
–
Ik droeg de jas voor het eerst
Het was eigenlijk veel te warm
De nazomer hield nog één dag stand
Op de begrafenis van mijn dooppeter
95 jaar, nooit ziek. Kleinzoon tussen
Zwijgende ooms & praatgrage tantes
–
Mijn moeder had verdriet
En ik ook wel, een beetje
Echt verdriet kwam achteraf
Alleen op bezoek bij zijn graf
Mijn jas helemaal dichtgeritst
Tegen de gure noordooster
–
Glijden naar beneden
Meeuwen in wolkensnit
–
Op zee in het kielzog
Van een vissersboot
Hier op het natte plein
Wervelend en krijsend
–
Vechtend om de frites
Die de dronkaard morst
