Johanna Kruit

Geboortehuis
–
Namen die ik achterliet.
De wind achter de hoge ramen.
Een huis achter het duin, ik hoor
nog stemmen. Zij die kwamen
–
en later gingen zijn zo na
dat ik ze bijna aan kan raken.
Maar enkel in een droom. Zij slapen
zoals herinneringen slapen.
–
Toch lopen ze vaak met me mee
als hoge wolken in de lucht.
De jaren hebben veel veranderd.
Het komt nog wel, maar niet terug.

Woorden
–
Geen woord kwam terug uit de nacht.
Ik zag wat je schreef in een droom
die ik had en bedacht dat ik wist
wat het was.
–
Maar hoe ik ook keek, niet te volgen
je hand die bewoog en maar schreef
op het blad dat er lag.
–
Totdat alles verdween en
de morgen ontwaakte, de zon
zich liet zien aan de dag.
Geen woord kwam terug uit de nacht.

Dierbare dagen
we hebben ze gezien
ze moesten voorbij gaan.
–
Van over het duin
legde zeevlam zich neer
over al wat verdween.
–
Jij schudt het verleden
het verdriet uit mijn haren
vangt me op in je hoofd.
–
De zee komt kijken
draait zich onverschillig om
niets werd ooit beloofd.