door Sacha Landkroon
Wat maakt een gedicht goed?
Rond mijn 23e begon ik met het schrijven van serieus bedoelde poëzie; van toeten noch blazen wist ik. Inmiddels is dat al 14 jaar geleden en heb ik gedurende dat anderhalve decennium wellicht voor mezelf kunnen vaststellen wat een gedicht goed of aangenaam maakt. Thuis lees ik graag poëzie in vier talen: Nederlands, Drents, Afrikaans en Engels. Naast lezen doe ik verwoede pogingen om me zelf ook poëtisch uit te drukken in deze vier talen, maar voor bepaalde onderwerpen past een bepaalde taal beter: dat is een intuïtie die zich niet uit laat leggen.
Laat ik voorop stellen dat ik bij het lezen van poëzie niet per se het onderwerp of de stijl van een gedicht voor mij begrijpelijk hoeft te zijn om het geweldig te vinden. Tonnus Oosterhoff vind ik bijvoorbeeld een fenomenale taalkunstenaar terwijl ik weinig begrijp van de inhoud van zijn schrijfsels. Uiteindelijk moet het natuurlijk wel ergens over gaan: het gedicht moet een emotie in zich dragen; over een belangrijke gedachte, liefst eentje die is verweven met de schrijver, waardoor ik deze niet zelf ook eenvoudig zou kunnen uiten. Ik ken bevlogen Spoken Word artiesten, loepzuivere vormpoëten, vrije versadepten en alles daartussenin; sommigen daarvan raken me ongeacht de vorm tot op het bot, terwijl anderen me niets bijzonders doen van binnen. Zo is er een stadsdichter in den lande, met een grote schare fans, van wie ik de schrijfsels nog niet goed genoeg vind voor een scheurkalender van Happinez in het kleinste kamertje.
Een echt goede dichter hoeft geen eloquente woorden te gebruiken, om een beeld op te roepen, maar persoonlijk waardeer ik het zeer als een dichter (m/v/x) beschikt over een uitgebreid en kenmerkend idioom. Tom Lanoye is zo iemand, die ik alleen al om zijn fabelachtige woordenschat enorm apprecieer.
Sacha Landkroon zat in de redactie ter beoordeling van de kopij bij Meander en maakte interviews. Hij is dichter en docent.
foto (c) Alja Spaan, 7 maart 2022
–
