Romain John van de Maele, Aalst (1948), dichter, recensent, literair vertaler, lid van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde in Leiden, oud medewerker van Meander.
Op zijn vijftigste studeerde hij cultuurwetenschappen aan de Open Universiteit Nederland, studeerde af met een scriptie over Louis Paul Boon als recensent. ‘Hoewel lezen en schrijven steeds dominant aanwezig waren, is het altijd een guilty pleasure gebleven, en het schrijven van gedichten was altijd zoals de golfslag van de zee, met dat verschil dat het schrijven gepaard ging met soms jarenlange eb-periodes. De poëtische vloed is in de loop der jaren een zeldzaam verschijnsel geworden.” Aldus Romain in een oud interview op Meander. En nu komt er dus een nieuwe bundel waaruit wij enkele gedichten mochten publiceren.
foto © Antoinette Westerveld
–
Het was een mooie herfstdag
toen we als moderne pelgrims
Canterbury verlieten.
Lang de lange weg naar
het vissersdorpje Whitstable
rustte een oudere man
tegen een zonovergoten gevel
van een lang laag huis
in een tuin vol appelbomen.
Hij droeg een lange jas
en een dikke sjaal. Een zonnebril
beschermde zijn oude ogen.
Of hij aan Flanders’ Fields dacht,
hebben we hem niet durven vragen.
Zijn gestalte zie ik alleszins
nog op zonnige septemberdagen,
wanneer ik zelf ingeduffeld
in een tuinstoel It’s a long way
to Tipperary probeer te neuriën.
–
De woorden ruiken al naar herfst
en blozen als een grijze freule
die onverwacht haar jeugdliefde
heeft ontmoet, en haar haar schikt
voor een bedampte spiegel.
–
De tijd heeft een loopje genomen
met haar, en ze laat warrelen
wat naar afscheid verlangt.
Een geritsel van bladeren
wekt haar en neemt haar mee
–
naar een toverkamer in het bos.
De trekvogels reppen zich
en vlugge eekhoorns hamsteren
nu het nog kan. Hun hartslag
daalt langzaam voor de sneeuw valt.
–
De man van Tollund glimlacht
nog altijd, eeuwen nadat hij
in de veenlaag heidense rust
heeft gevonden.
Bijna ongeschonden
nam hij een foetushouding aan.
–
Maar het paar van Weerdinge
is gestopt met bidden en zingen
en krulde zich in een vraagteken,
bijna even ijl als de lucht
boven de Drentse heide.
–
De turfstekers hadden meer
vragen dan antwoorden, en ze
verzonnen soms een leugen
om de turfgronden te beschermen
tegen opdringerige grafschenners.
–
Op stille novemberdagen,
wanneer paarden en raven
de ochtendwitte weide delen,
aarzelt het oude riet.
–
Het danst niet meer
zoals op voorbije zomerdagen,
gestreeld door een zucht.
Het wiegt niet meer.
–
Op stille novemberdagen,
wanneer de najaarsbloemen
zich zonder aarzelen onthechten,
zwijgt het oude riet.
–
Het heeft zijn zeg gehad
en zwijgen staat goed
op stille novemberdagen,
samen met paarden en raven.
–
In Prades strekken de platanen hun takken uit
als een gewelf tussen de huizen en de kerk,
die met een flikkering van goud de eenvoud overvalt
van een morgen in juni, gehuld in zacht licht.
Een tafereel voor Braque, die in een dorp aan de kust
naar de meeuwen luistert, en wolken gewelven ziet kleuren
met de overvloed van oleanders in volle bloei.
Buiten het dorp schittert de brem als nooit voorheen
en de wijnstok bidt zijn akte van standvastigheid,
terwijl de mussen ruziën om de beste holte
onder de wingerd tegen de afbrokkelende muur.
Laat ons niet meer wachten op Godot
en vastberaden een akte van verbondenheid schrijven.
