Jozef Deleu (samenstelling) Het Liegend Konijn 2024 / 2

Een abonnement blijft de moeite waard

door Maurice Broere

–

–
Onlangs zei iemand op een bijeenkomst waarbij poëzie centraal stond dat hij een abonnement op Het liegend konijn had afgesloten en het na één aflevering weer had opgezegd, omdat hij de inhoud toch wat eenzijdig vond. Dat laatste klopt natuurlijk, want de redacteur, Jozef Deleu, selecteert op grond van zijn eigen smaak en voorkeur de gedichten die hem aanspreken. Grof gezegd zou je kunnen zeggen dat de inhoud van het tijdschrift doorgaans vrij is van conventies en dat de gedichten de randen van het poëtische landschap opzoeken, waarbij platgetreden paden vermeden worden. Als je verzot bent op traditionele dichtkunst heb je in Het Konijn weinig te zoeken.

Een nieuwe editie van Het liegend konijn is zoals gewoonlijk weer een melange van werk van bekende dichters zoals onder andere Jan Baeke, Charles Ducal, Piet Gerbrandy, Peter Swanborn en nieuwkomers van wie nog geen bundel verschenen is.

Bianca Boer heeft in 2022 de bundel Vaste grond uitgebracht en heeft aan deze editie van Het Konijn vijf gedichten bijgedragen. Bovenstaand gedicht heeft een klassiek aandoende strofe-indeling: kwatrijn en twee terzinen. De eerste strofe schetst de situatie van een verloren zakdoek op straat. De eerste twee regels vormen een aanzet voor een metafoor. De dichter wil niet ongemerkt uit een relatie raken. In de tweede strofe zet ze deze metafoor door. Ze wil vastgehouden worden en niet dat de liefde en het initiatief van haar kant komt. De laatste regel van deze strofe is intrigerend, want ze stelt dat tijd voor iedereen verschillend is. Als je niet bij de ander bent, is voor beiden de tijd verschillend. In de laatste strofe geeft ze aan dat de tijd van gescheiden zijn te lang duurt en eindigt met de nuchtere constatering: als ik zeg dat ik morgen kom, ben ik er nu niet. Heel mooi gevonden dit staaltje minifilosofie.

Van Marijke Hanegraaf zijn zeven gedichten opgenomen. Het is een prachtig avontuur om ze te lezen. Ze gaan over het verliezen van een geliefde ouder. Als je van dit thema poëzie wil maken, begeef je je al snel in de gevarenzone van valse sentimenten en platgetreden paden. Uit de ingezonden gedichten blijkt dat hier absoluut geen sprake van is. Ze gebruikt sobere, ingetogen taal, die verdriet suggereert, maar ver blijft van alle bekende doodslyriek. Iedereen die wel eens aan het sterfbed van een geliefde heeft gezeten herkent de onhandigheid, onwezenlijkheid en onwennigheid van het eerste moment als landt dat de geliefde is overleden. Meesterlijk zoals dat beschreven wordt met alle details die door de achterblijvers heen gaan. Elke regel is pijnlijk raak. In de laatste strofe begint in alle nuchterheid weer de banale werkelijkheid: ze haalt de laatste trein.

Christine Van den Hove heeft nog geen bundel gepubliceerd en levert vijf gedichten aan deze editie. Als ik de titel Impasse lees, moet ik onmiddellijk denken aan het gelijknamige vers van Martinus Nijhoff. Niet alleen de titel komt overeen, maar ook het thema inspiratie is hetzelfde. Hier is ook sprake van twee personen van wie de ene, de dichter, zich afvraagt waarover hij of zij zal schrijven. Een aantal onderwerpen schetst de schrijver, terwijl de ander doorgaat met zijn of haar bezigheden en uiteindelijk reageert met de opmerking dat het hem of haar niet uitmaakt.

Het Liegend Konijn blijft de betrouwbare barometer voor de hedendaagse poëzie en hopelijk gaat Jozef Deleu nog lang door met het uitsteken van zijn voelsprieten en door zijn selectie allerlei moois te berde te brengen.

____

Het Liegend Konijn 2024 / 2. Tijdschrift voor hedendaagse Nederlandstalige poëzie (2024). Onder redactie van Jozef Deleu. Uitgeverij Pelckmans, 256 blz. € 24,50. ISBN 9789463377676