Annette van den Bosch maakte vanaf 2002 deel uit van de redactie van Meander. Zij schreef recensies en interviews. Ook maakte zij een begin met ‘Mals groen’, een rubriek voor aanstormend dichttalent. Toen zij in 2004 bij de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag ging werken, stopte haar werk voor Meander. Zij bleef nog wel tot 2007 adviseur van de Stichting Literaire Activiteiten Zeist en was daar voorzitter van de jury bij de Poetry Slam.
Hoog tijd om haar te vragen waar ze tegenwoordig mee bezig is.
Drie jaar geleden ben ik van Zeist terugverhuisd naar Zaltbommel, mijn geboorteplaats. Daar leerde ik oude vrienden opnieuw kennen en er kwamen nieuwe buren en vrienden bij. Verbazend snel was ik weer gewend aan deze omgeving met de Waal en uiterwaarden op loopafstand. Ik begon met een andere, full time, baan in Woerden. Dat betekent lange werkdagen. De treinreis gebruik ik om te lezen. Mijn nieuwe favorieten zijn Martijn den Ouden en Delphine Lecompte. De laatste zag ik optreden in de nacht van de poëzie en ik was meteen verkocht, door haar meeslepende manier van praten, het aarzelende in haar houding. Ze wekte ook vrolijkheid op. Mede door de tekst die ze in haar tweede bundel schreef:’ Deze is nog beter dan de vorige’. Dus koop haar poëziebundels! Ik heb ze al diverse malen cadeau gegeven. Een andere aanrader is Armando’s nieuwe bundel . Weer met vlijmscherpe observaties, die vooral goed in deze tijd passen.
Lezen. En schrijven?
Het liefst lees ik gedichten die ruimte laten voor de verbeelding en meerdere interpretaties mogelijk maken. Zo probeer ik ook te schrijven, maar dat lukt me lang niet altijd. Mijn eigen gedichten cirkelen altijd om vrouw zijn, relaties, ouder worden. Ik blijf zoeken naar woorden en beelden die weergeven hoe het gaat. Soms gebruik ik traditionele dichtvormen, maar meestal schrijf ik in vrij vers, waarbij ik wel graag binnenrijm en alliteraties gebruik. Ik houd ervan om de klank te laten gelden in het gedicht. De laatste jaren schrijf ik minder, omdat ik me realiseer dat er al zoveel gezegd is en op een zodanig krachtige manier dat ik daar weinig aan toe kan voegen.
Andere vormen van kunst.
Ik hou van de combinatie van kunstvormen: van beeld en geluid, van taal en beeld. Gedichten horen is een heel andere ervaring dan gedichten lezen. Ik vind het plezierig om ondergedompeld te worden in de ervaring. Ik verlang alweer naar Watou, naar de Nacht van de poëzie in Utrecht, de triënnale Beaufort in 2012 aan de Belgische kust , de volgende Nacht van de poëzie in Gent.
Mini-Watou in Zaltbommel.
Onlangs deden we voor de tweede keer mee aan de kunstroute Kunst, Kiezel, Klei. In onze tuin hadden mijn man Hans Paardekooper en ik een “mini-Watou” gecreëerd in samenwerking met een beeldend kunstenaar, twee videomakers en een bevriend echtpaar dat geluidslandschappen ontwikkelt. Hans heeft negen lessenaars gemaakt van hout en wit geverfd. Op deze lessenaars waren mijn gedichten geprint. Daarvoor of naast stonden bronzen vrouwenbeelden, die variëren in grootte van 30 cm tot levensgroot. In overleg met de kunstenares heb ik gedichten geselecteerd die bij de sfeer van de beelden pasten. Ook heb ik een aantal nieuwe gedichten geschreven speciaal gericht op de beelden en wat die in mij opriepen. Daardoor ontstond een samenspel, waarin het leek of de beelden en gedichten een eigen leven leidden en elkaar aanvulden. We hebben dit jaar ook briefkaarten gemaakt met de beelden en gedichten. En de gedichten met soundscapes zijn te beluisteren op cd.
Voor bezoekers een intense beleving.
In een tuinschuurtje was een video te zien van een man die een strooien huis maakt. Daarvoor stonden op de grond bakken met riet en er waren twee rieten tuinstoelen voor bezoekers . Zij hoorden twee gedichten met daarachter een soundscape speciaal gemaakt voor deze locatie. Onder de Catalpa waren speakers gehangen waaruit een gedicht klonk. De binnenkant van een ander schuurtje is helemaal wit geverfd, er werd een ‘griezelige’ short movie vertoond. Even verderop hingen aan de schutting koptelefoons waaruit gedichten klonken, met daar doorheen verweven muziek. In de voortuin stond een badhokje. Van binnen lichtblauw geverfd met een door Hans gemaakte foto van een vrouw in duikvlucht en een bijbehorend gedicht. De sfeer was inderdaad intens en persoonlijk. Dat riep enthousiaste reacties op bij de bezoekers. Projecten zoals Kunst, Kiezel en Klei zal ik dus blijven doen, maar niet elk jaar.
Nieuwe ideeën.
Ik word regelmatig benaderd voor een themagedicht of een optreden. Zo wil een bezoekster van Kunst, Kiezel en Klei dat ik een gedicht schrijf bij één van haar schilderijen. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat uitpakken.
