Antony Samson werkt als copywriter en dicht uit noodzaak. Zijn poëzie is vaak een ode aan de kleine dingen. Hij schetst graag alledaagse situaties die herkenbaarheid oproepen, dikwijls met een humoristische ondertoon. Antony publiceerde bij o.a. Het Gezeefde Gedicht, Eentweepowezie en hij haalde in 2019 en 2020 de top 100 van de (Turing) Gedichtenwedstrijd.
foto Jan van de Ven
Twist
–
In het gewoel van je slaap probeer ik mijn schade te lezen.
Ik schud mijn hoofdkussen op, de juiste woorden vallen niet.
–
Op zoek naar raakvlak sluipen mijn voeten naar de jouwe,
vlij ik late excuses over je schouderbladen.
–
Is er een houding waarin ik val goed te praten?
zelfs binnenstebuiten gekeerd wring ik onderhuids.
–
Je gaf me ooit de raad om bij slechte slaap op mijn rug te liggen
tot het ongemakkelijk wordt, dan pas een kant te kiezen.
–
Zo draai ik me nu tegen je warmte aan.
De onzelfzuchtige warmte van je gelijk.
–
In het gewoel van je slaap probeer ik mijn schade te lezen.
Ik schud mijn hoofdkussen op, de juiste woorden vallen niet.
–
Op zoek naar raakvlak sluipen mijn voeten naar de jouwe,
vlij ik late excuses over je schouderbladen.
–
Is er een houding waarin ik val goed te praten?
zelfs binnenstebuiten gekeerd wring ik onderhuids.
–
Je gaf me ooit de raad om bij slechte slaap op mijn rug te liggen
tot het ongemakkelijk wordt, dan pas een kant te kiezen.
–
Zo draai ik me nu tegen je warmte aan.
De onzelfzuchtige warmte van je gelijk.
Trommelvenster
–
In de wastrommel worden dagen uit kleren geslingerd,
lust uit de kreuken van lakens en stress uit oksels van hemden
met vaalgele kringen die groeien als jaarringen.
–
Je zondagse hemdsmouw krult zich rond mijn doordeweekse broekspijp.
Ze zullen rondjes dansen tot ze uitgeput en kleddernat op elkaar
neerzijgen. Ik heb geen zin om ze straks van elkaar te scheiden.
–
Zo moet het ook vele kousen zijn vergaan, tuimelend
in hun ongeluk en achteloos binnenstebuiten gekeerd.
Het trommelvenster is aangeslagen.
–
In de wastrommel worden dagen uit kleren geslingerd,
lust uit de kreuken van lakens en stress uit oksels van hemden
met vaalgele kringen die groeien als jaarringen.
–
Je zondagse hemdsmouw krult zich rond mijn doordeweekse broekspijp.
Ze zullen rondjes dansen tot ze uitgeput en kleddernat op elkaar
neerzijgen. Ik heb geen zin om ze straks van elkaar te scheiden.
–
Zo moet het ook vele kousen zijn vergaan, tuimelend
in hun ongeluk en achteloos binnenstebuiten gekeerd.
Het trommelvenster is aangeslagen.
Beuk
–
In een tuin die niet de mijne is, blijft de waanzin
genaamd geschiedenis aan je schors kleven.
Je takken die eeuwen dragen, de vele levens
gegrift in je annalen en jij die almaar kleiner lijkt
in de uitlopende schaduw van economische groei.
–
Beuk, je vertelt het mij allemaal
tussen het geritsel van je bladeren door.
–
Mensen komen, lijven je in en snoeien je de mond
voor een extra streepje zon. Ze vloeken op je bladeren
als ze wiegend de zomer laten inslapen. Na een tijd
zijn ze weg, dood of onverschillig. Je zou voor minder
nootjes op hun hoofden spugen.
–
Dat vertel je mij dus allemaal, beuk,
woekerend uit de grond van je hart.
–
In een tuin die niet de mijne is, blijft de waanzin
genaamd geschiedenis aan je schors kleven.
Je takken die eeuwen dragen, de vele levens
gegrift in je annalen en jij die almaar kleiner lijkt
in de uitlopende schaduw van economische groei.
–
Beuk, je vertelt het mij allemaal
tussen het geritsel van je bladeren door.
–
Mensen komen, lijven je in en snoeien je de mond
voor een extra streepje zon. Ze vloeken op je bladeren
als ze wiegend de zomer laten inslapen. Na een tijd
zijn ze weg, dood of onverschillig. Je zou voor minder
nootjes op hun hoofden spugen.
–
Dat vertel je mij dus allemaal, beuk,
woekerend uit de grond van je hart.
