Pieter Sierdsma (Oudeschoot ,1948) studeerde geschiedenis en was archivaris. Gedichten verschenen in Nederlandse en Belgische tijdschriften zoals Gedicht, De Brakke Hond, Hard Gras en Ballustrada. Hij publiceert regelmatig op de internetsite Netgedichten. In twee bundels van de VSB-poëziewedstrijd werd een gedicht van hem opgenomen. Ook schrijft hij artikelen over literaire onderwerpen in het Zeeuwse blad Ballustrada.
Dichtbundels zijn Tussen lucht en geluid, In de bocht van de rivier en Reis naar de eilanden (2019). Zijn laatste gedichten zijn geïnspireerd door tekeningen van Léon Spilliaert over een verstorven Oostende. Een eerste versie hiervan, Suite voor Oostende, is te koop in het museum voor beeldende kunst aldaar, Mu-zee.
Voor Meander schrijft hij columns.
Carel Willink – De zeppelin (1933)
–
–
de verrassing
–
het was een natte dag met maar half opgedroogde plassen
van vocht doortrokken jassen broekspijpen slingerden
bij elke stap laat op de middag
verzadigde wolken lagen opgestapeld
als een kudde hoog met zware overmacht
over de schoon gewassen straten en in steen geklede gevels
pal rechtop om de loden spiegeling in de ramen
de straat was opgedregd voor een stilte
na het zingen van de tram door de bovenleidingen
die in lussen tegen de volle grijze watten van de wolken hingen
–
niemand begreep waarom het zware sigaarvormige luchtschip over voer
licht geruisloos met de gondel onderaan
bol en loom beslissend als een trage voorbode
wat onzeker schommelend met gas geladen
–
van de bemanning was niemand te zien
maar er stonden mannen op straat die vrolijk zwaaiden
luidruchtig zonder een duidelijke bedoeling
ze waren verrast en grepen in de lucht juichend naar houvast
hun houding was vrolijk en onbeslist
ze voelden niet wat ze hadden gemist
–
maar het schip gleed over hun hoofden heen
naar het lege noorden
met een lage kim nog door niets verstoord
maar boven die donkere boord hingen vreemd oplichtende sporen
te raden als de verre explosies van een verre oorlog.
Carel Willink – Gezicht op een stad (1944)
–
–
bedreigde stad
–
de stad is klaar met erkers en dakkapellen zondags op orde
het schoon gewassen licht bereidt onder wolken
een oordeel voor de hoog ingelijste ramen en stille straten
boven zijn luchtschepen geland met een gaasdunne lading
de vloot is vervuld van een vreemd somber geduld
boven de daken en bewoners bijna uitgeslapen
de dagen zijn voorbij waarin de dood als een gewoonte is overgeslagen
–
buiten de stad ligt een vreemde tuin die ontworpen lijkt uit het puin
van een antieke oorlog waarvan het bloed is opgedroogd en gedrongen
in het roze pigment van de beelden uit een ijzig marmer gehouwen
maar nu veilig verstomd met witte schilfers huid als herinnering
aan een oude mediterrane zomer bleek van een lange hitte
de tuin is overwoekerd en buiten het seizoen met sculpturen
als traag versteende lijven niet meer gewend aan de tijd
–
zo vreemd ligt de stad in een hel gat dat uit de wolken valt
het scherpe licht slaat op een aanbeeld het van te voren gesmeed lot
langs de blanke gevels die de nood blind dragen
scherpe schaduwen priemen over lege straten
in de benauwde kelen van ramen
de stad ligt zonder verweer onder druk in zichzelf gekeerd
de huisdeuren blijven gesloten voor onbekende gevaren
was het maar later.
Léon Spilliart – Drie flessen (1909)
–
–
drie flessen
–
stille schouders houden de smalle halzen vast
gesloten om leegte over de vulling van de vloeistof
een onzeker tovermiddel
stil als een verlamming
die wacht onder doodse klank van het glas
wie zou dat nog drinken
in deze nacht
een oud recept voor het zwijgen
in de kamer waar de flessen blinken
met een verstorven glans
waar de zekere dood in hangt
op zich zelf gelaten onbereikbaar ingelijfd
een dreiging die naar omklemming neigt
toch lijnen de flessen vederlicht
ze zijn voor niets gezwicht
–
voor innemen is het te laat
geen geluid klinkt meer van de straat
het is tijd voor een oude alchemie
de vreemde menging
geabsorbeerd in het geheim
van een ijle verstijving
die niet slijt want het heeft nooit deel
aan bekende tijd.
