Bernard Lichtaard schrijft overwegend in het Nederlands, maar ook in het Drents (Nedersaksisch). Bij De Gedichtenwedstrijd (voorheen Turing-), eindigde hij in 2011 in de top twintig en bij diverse latere edities in de top honderd. Zowel in 2017 als in 2022 werd hij uitgenodigd voor het Prinsentuin Poëziefestival. In 2019 eindigde hij bij de laatste twintig op het Maerlant Poëziefestival. Evenals in 2022 is hij dit jaar genomineerd voor de Streektaal Poëzieprijs (Dichtdorp Gelselaar). Regelmatig worden er gedichten van hem opgenomen in het letterkundig tijdschrift Roet. In april van dit jaar verscheen er een interview met hem op de site van Meander. Bij de knooppunten 37 en 38 in het Lauwersmeergebied kun je een gedicht van hem beluisteren.
fotograaf onbekend
–
Je speelde mondharmonica in bed
terwijl je man naar de markt was, terug
kwam met een gestolen zoen op z’n wang
en een bijgevijld werkpaard
–
roeiend liepen we vast in plompebladeren
luchthartig sprong je overboord, om boven
te komen met kroos in je haren
en een parelende lach
–
op schaatsen danste je voor de ramen
de winter duurde eindeloos, de wereld viel
stil, vorst stak naalden in ons gezicht
sneeuw lag op onze mutsen
–
naakt doken we in de drinkwaterton
jij emigreerde naar Canada, nooit meer gezien
of ja, nog één keer, bewaard had je
die schelmse blik in je ogen.
–
Ik staar de maan na in haar baan
om de aarde, bij het eerste daglicht vertrok
ons schip, nog zie ik hoe jij je lippen tuitte
op het strand van Ile de Ré
–
in gedachten had ik je zelfs een naam
gegeven, een naam die ik op de kademuur
van La Rochelle nog heb bijgeschreven, maar
die ik later weer vergat
–
Angers, Saumur, Niort, in Saint Malo
zag ik je gehaast een hoek omslaan, ‘k versnelde
mijn pas maar ongezien was jij al
achter een deur verdwenen
–
in waakslaap lees ik m’n dagdromen na
op zoek naar edelstenen, Clos de Beauregard
woon je daar, je maakt mij niet wijs
dat je al bent overleden.
–
Ze kan koken als Baucuse, naaien
als een zeilmaker, dweilen met de kraan
open, fietsen als een postbode en haren wassen
zo vaak ze maar wil; heel vaak
–
ze roert tegen de klok in de pan
en kletst ondertussen met kat en dochter, ook
kan ze bijzonder professioneel autorijden en
wijn drinken alsof water
–
dezelfde krant leest ze anders dan ik
onze herinneringen blijven verbazingwekkend
verschillend, ook zij weet dat de aarde draait
en toch vallen wij er niet af
–
bij wijze van troost fluister ik: met één
borst kan je ook ademhalen, één borst is als een
volle maan in het bergmeer, kom
bewaar je tranen voor later.
