Vertrouw geen dichters
Geen dichters die
Pennenverslindend verzonnen exen
Polsendeclarerend uitbuiten.
Daddy-issues ten overmaat verpoppenkastiseren.
De machine dan maar zelf kapot malen.
Uw brein hun mening opspelden.
Een verzameling zichzelf aanpast zodat het persoonlijk wordt.
Vergis u niet. In ernst en rede is tongval
uit Amazonekrijgers, Schildpadden en Kippenvel
het sterkst. Klimmen wij elke tree hoger. Nostalgischer.
Tot essentie. tot u uzelf herkent. Ruzie maakt.
Vertrouw geen dichters die
Notities als stalkers inzetten,
De poëzie dan maar verkasten om u
de gazet van vandaag voor te lezen.
Brein mij uit. Laat u noden.
Ga slechte ervaringen opzoeken, drankspelletjes verliezen,
nachten verkrachten. Uw huid binnenstebuiten kanaliseren.
wandel weg voor gij en iedereen rondom u ook woorden wordt.
Verzamelwoede
Ze heeft verzamelwoede.
In elke hoek van het huis een man.
Ze wil je het liefst als een boek vastbinden,
Lief de rug brandmerken, een esoterische aanslag
Op je liezen plegen. sproetje per sproetje aaneennieten
Ervaringen uitschilferen en uw geheugen overschrijven.
elke vorige man als een boek in een kist op zolder.
Ze wil dat iedereen haar graag ziet, ze wil meer mannen.
Meer mannen die meer muren bouwen voor nog meer mannen.
Ze laat niets los, alles in haar omgeving circuleert rondom haar.
Ze degusteert boeken als woordenkrabbers.
Elke letter iemand die ze heeft en nooit zal kennen.
Als een nummer op een handpalm. half zand en half suiker.
de hyperparabool die opbrandt, de aarde net niet raakt.
Stiekem de ontdekking van haar werkelijkheid doen.
Letterstof
Wat zij zei: ze verpakte haar woorden
in overdraagzame zinsdelen. Kleine spelonken
die hoogstens een letterfobie bevatten.
Gij zegt dat er te weinig reserve vrouwen
zijn ter overcompensatie van de klootzakken
in de wereld. Ik zeg dat het te laat hiervoor is.
Dat als er één ballon in de lucht hangt dat een daad van god is.
Dat als wij in liefde sterven wij dan voortleven. Ik zeg dat ik u niet geloof.
Vertel liever een kind de mooiste sprookjes ter overcompensatie van
De harde realiteit. dat kind dat werelden op muren tekent en zegt dat ie
erin gaat wonen dat hierin creatie ligt en maken en fantaseren echt is…
dat er nooit stress is bij deadlines, kantoorbanen, Keurslijven en regels,
dat die stress in uw hoofd zit. Dat internet-vrienden niet tellen en
dat sociale netwerken juist asociaal werken…
Dat zeuren niets uithaalt. Dat dat kind dat verstaat en dat wij dat vergeten zijn.
Stop daarom uw binaire vooroordelen in een ingebeelde prop,
gooi het weg tot de letterstof in ons hoofd net zo denkt als dat kind.
En we terug beginnen tekenen, iets opmerken.
