Archief

Filip Rogiers debuteert als dichter met de bundel ‘Nagenoeg’. Douwe Wilts vindt dat de poëzie afstanden overbrugt: ‘In tijden van polarisatie laat Rogiers zien dat de twee kampen, de fatsoenlijken en de onfatsoenlijken in taal één kunnen zijn.’

Taal is geen vaste materie is maar leeft. Meer dan een zoektocht is het een weg die dichter Monica Boschman gaat. Alles komt via haar hoofd, hart en handen op het papier, misschien wordt het daarmee een deel van haar levensgeschiedenis. Met poëzie gaat de taal onderhuids. Verbeeldingskracht is een vitaal deel van haar.

In haar eerste recensie voor Meander bespreekt Britt Corporaal ‘Anker Kruis Hart’ van Sofie Verdoodt. Volgens haar leest de bundel als een puzzel: ‘Er is veel symboliek en niets is eenduidig. Het persoonlijke en het emotionele is altijd aanwezig, maar vaak verhuld. Dat maakt deze bundel ontzettend interessant.’

Op 27 september is Mustafa Stitou gast op Meander Live. Hij leest dan zijn laatste bundel voor: ‘Waar is het lam?’ Dat is vraag die Isaak aan zijn vader Abraham stelt als ze op weg zijn naar de offerplaats. Isaak weet dan nog niet dat hijzelf het beoogde offer is. Soms voelt de dichter zich zo’n lam, omdat hij het geloof van zijn ouders heeft losgelaten en daarom voor hen een vreemde is geworden. Maar dat is lang niet het enige in deze bundel, die uitstekend in het gehoor ligt.

Debuteren als je de tachtig al bent gepasseerd, Anna van der Laan doet het met de bundel ‘Brief van een lichtmatroos’. Maurice Broere komt tot de slotsom dat het luchtig beschrijvingen zijn: ‘Verwacht geen cryptische en diep filosofische poëzie of allerlei vormexperimenten, maar toegankelijke gedichten in begrijpelijke taal.’

Pieter Sierdsma over de poëzie van Jaap Harten, ‘een scherp waarnemend dichter’. Het vinden van beelden die het wonderlijke van het bestaan ontvouwen is het talent van Harten. Als kind van de oorlog vindt hij de elementen terug in een nieuw helend verband. Uit het tegengestelde een nieuwe wereld maken met de geldigheid van een wonderlijke maar mooie droom.

Vincent van de Vrede over de plek waar hij voor het eerst in aanraking kwam met poëzie. Hij weet nog dat hij dacht: waarom is dit kunst? Wat is hier zo bijzonder aan? Maar juist dat maakte die teksten tot magische formules die hij wilde ontcijferen en verleende aan poëzie het mysterieuze, die onzegbare kracht die het nog steeds voor hem heeft.

Hettie Marzak bespreekt de bundel ‘Voor je er iets in ziet’ van Marjet Cliteur, waarin volgens haar de angst overheerst: ‘Om die angst te kunnen constateren, zijn observaties nodig, waaruit vervolgens al dan niet juiste aannames gedaan worden. En die observaties, die vormen de kracht van deze bundel.’

In 'Zombie zoekt zielgeno(o)t', de nieuwste bundel van Jan Lauwereyns, worden alle zintuigen aangesproken. Hij kwam tot een onverbloemde ode aan de Nederlandse poëzie. Een interview over ‘het traject dat iets van de beweging van een boemerang heeft’, ‘inspiratie in de combinatie van de dingen op een gegeven moment op een gegeven plaats’ en ‘een kwestie van verscherpte zintuigen’.

Bart Moeyaert zit veertig jaar in het vak en om dit te vieren werd de bloemlezing ‘Dat alles over liefde gaat’ uitgegeven. Ester Naomi Perquin koos de gedichten uit. Peter Vermaat bespreekt de bundel: ''Moeyaert is een meester in het schrijven vanuit de inversie, de ontkenning van wat er zijn moet: hij maakt iets zichtbaar door te beschrijven wat er ‘niet’ is.''

Een dichter die over ‘het wankele licht van de zon’ schrijft ‘die ergens daarginds in de verre Noordzee ondergaat’ met regels als ‘zwaluwen, vissen zingen in melkwegweerspiegelende sloten’ en ‘de zachte steen welke is de huid van / haar droomgestalte op een warme zomerdag in het / mulle zand’ geeft ons een echo van zijn ziel.

Volgens Jan van Gulik legt Anouk Smies in de bundel ‘mijn cloud, die de uwe’ is, de ongenuanceerdheid van de wereld binnen de data bloot: ‘Een origineel inzicht in de invloed van technologische ontwikkeling op het mens-zijn. Associaties volgen kort op elkaar, waardoor de lezer in het brein van de mediaverslaafde kijkt.’

‘Ik herhaal u’, schrijft Louis Couperus, ’ik heb van die vreemde, historiesche bevliegingen en dweperijen’. Hans Franse kan daar wel iets bij denken, als hij iets leest, wil hij het ook zien en zichzelf ter plekke overtuigen dat het inderdaad zo wonderschoon of bijzonder is. En dan rijdt hij erheen. Zo komen we vandaag in Siena.

Een dichter die zinnen weeft als ‘je zou kunnen zeggen thuis is / een lichaam zonder armen’, doet ons nadenken en herinneren, ‘een verheldering van het niets / wat je tijdelijk bewoont’. De woorden confronteren ons, hebben urgentie, ‘we helen er muziek en wonden mee / benen verstrengeld in benen / als ik de woorden aan je lichaam rijg’.

Met haar bundel ‘wilde dood’ won Marwin Vos De Grote Poëzieprijs 2023. Volgens Kamiel Choi maakt de inhoud van de bundel ‘een indrukwekkend universum voelbaar, waarin het zwaartekrachtcentrum de zelfdoding is.’ Tevens concludeert hij: ‘Het is ingewikkelde poëzie voor scherpe lezers die geboeid zijn door het verband tussen rouw en taal.’

Een interview van Hans Puper met Jozef Deleu (1937), onder andere dichter, prozaïst en samensteller van bloemlezingen. Daarnaast is hij stichter en redacteur van 'Het Liegend Konijn'. In 2019 verscheen 'Ondoorgrond', zijn verzamelde gedichten van 1963 tot 2019. Daarna verschenen nog twee bundels miniaturen: 'geluiden voor de laatste dag' (2021) en 'het paard van mijn vader' (2023).

Vera Steenput debuteert met de bundel ‘Sterke schoenen’. Herbert Mouwen vindt het een sterk debuut: ‘Het is een zorgvuldig samengestelde bundel met toegankelijke gedichten, die geschreven zijn met een vlotte pen in een helder taalgebruik. De lezer moet echter op zijn hoede zijn, want zoals bij veel dichtbundels het geval is, geldt ook hier: schijn bedriegt.’

Een regel als ‘volgens een vreemd soort logica / draaien schuld en schaamte om / elkaar heen’ geeft aan hoe serieus deze dichter de mens en de wereld beziet en toch zitten er streepjes licht in deze poëzie. ‘in dit soort intergetijdengelegenheden / vergeet ik zonder voorkennis /-de juiste aanspreektitels’ dicht ze. En dat is misschien wel goed.

Jeroen van Wijk bespreekt de bundel ‘Waarom het leven in een witte jas sneller gaat’ van Erik Solvanger: ‘Zowel inhoudelijk als technisch zit deze bundel knap in elkaar. De diepere laag over trauma en verwerking is uitstekend opgebouwd en weet met overtuiging een ontroerend, maar hoopvol gevoel los te brengen.’

Meander heeft een zomerstop van 24 juli tot en met 13 augustus 2023. We wensen u een prachtige zomer!

Lang leve de taal en al haar paradoxen. Waarom moedigen we elkaar aan om iets letterlijk op te vatten? Het gebruik van ‘letterlijk’ lijkt te maken te hebben met voorschrijven hoe het moet en/of onderschatten van het bevattingsvermogen van de toehoorder. De oproep van columnist Willem Tjebbe Oostenbrink zou zijn: beperk het gebruik van ‘letterlijk’; geef onze verbeeldingskracht de ruimte.