Archief

De eerste Meander Live van het nieuwe seizoen vindt plaats op 15 september. Voortaan niet meer op woensdagavond, maar op zondagmiddag van 15.00 – 17.00 uur. Ingmar Heytze zal ‘Postkamer’ in zijn geheel voorlezen, zijn nieuwe bundel, die pas in januari 2025 zal verschijnen. Een primeur! Een column van Hans Puper.

In de debuutbundel ‘Egelmeisje’ van Wijnt van Asselt staat de titel voor het alterego van de dichter, volgens Maurice Broere. Hij zegt erover: ‘Ik denk dat de defensieve kant van de egel belangrijk is in dit verband, door je zo min mogelijk kwetsbaar op te stellen, blijf je een soort buitenstaander en lijken emotionele gevoelens op een afstand te staan.’ Het is wel storend dat de titel te veel opduikt in de bundel.

Wopke van der Lei over dat overrompelende gevoel van falen, terwijl je juist dacht goed te doen, over de leraar Nederlands die als dé letterkundig specialist van de school voltooid verleden tijd werd, praten over een gedicht was er niet meer bij, dat kon net zo goed via een database met multiple choice-vragen, toch?

De komende weken publiceren we gedichten die ontstaan zijn uit het duoproject van dichter Aschwin van den Abeele: twee dichters gaan op poëtische wijze, in hun eigen stijl, met elkaar in gesprek. Deze techniek werkte uitdagend en leverde verrassende resultaten op. Tevens bleek het inspirerend om eens niet solistisch, maar in duo's te creëren. Vandaag met Ekster Alven.

‘Noch mijn rechtenstudie, noch die van de filosofie hebben mij garanties geboden op een toekomst als dichter.’ Aldus Ludo Bleys, ‘Dat ik poëzie schrijf, heeft meer te maken met vroege interesses, beschikbare tijd, de opleiding aan de Schrijversacademie en de ervaring die ik opdeed in de bezielende schrijfgroep rond dichter/uitgever Roel Richelieu Van Londersele.’

Hans Puper: ‘In ‘Ontkrachtingen en affirmaties’ maakt Bernard Wesseling een tussenbalans op van zijn leven. Hij leidt die in met het gedicht ‘Aan mijn oudere zelf’, dat voorafgaat aan de twee afdelingen van de bundel. Geen gefantaseerde terugblik van een ouder naar een jonger ik, maar een vooruitblik, een brief van de jongere aan de oudere. (…) Die ongebruikelijke vorm maakt iets wat voor de hand ligt tot iets bijzonders – dat is een van de dingen waar Wesseling heel goed in is.’

Wie beter dan Jos van Hest zelf kan vertellen over het Open Podium in de Openbare Bibliotheek Amsterdam. Vanaf het eerste Open Podium in januari 2004 presenteert hij dit drempelloze, maandelijkse samenzijn, ‘een wonderlijke broedplaats van ontmoeten en genieten. En van leren. Aandacht doet floreren. Ontmoeting moedigt groei aan. Reflectie bevordert kwaliteit.’ Dit podium is werkelijk open!

Paul Roelofsen vindt in ‘Wolfjelief en de windsoldaten’ van Geert Zomer, uiteraard de wolf en de wind, maar ook een dichter die vol op orgel gaat. Er is een onstuimige liefde voor de muzen, een licht godsdienstige tendens en de Griekse mythologie komt voorbij. Ook is er plek voor dromerij en beschouwing. Roelofsen noemt het ‘een bijzonder aangename en warme bundel’.

Hans Franse beschrijft een van zijn allerdierbaarste vrienden, Robert Tyrrell, een klassieke Engelsman met een prachtige karakteristieke kop en een Engels van een 19e eeuwse allure. Ze deelden de liefde voor theater, films en muziek en reden vaak samen naar concerten in een van die verrukkelijke miniatuur Scala’s van Milaan. Maar ook de wijn en het eten.

De komende weken publiceren we gedichten die ontstaan zijn uit het duoproject van dichter Aschwin van den Abeele: twee dichters gaan op poëtische wijze, in hun eigen stijl, met elkaar in gesprek. Deze techniek werkte uitdagend en leverde verrassende resultaten op. Tevens bleek het inspirerend om eens niet solistisch, maar in duo's te creëren. Vandaag met Frederik De Cock.

De nieuwe bundel van Pieter Sierdsma gaat erover om het leven als een reis vol verwondering te beschouwen en heeft als titel ‘Onderweg.’ Ivan Sacharov merkt op: ‘’In het groot begrijpen we het wel. Maar dat ook in het kleine, in het schijnbaar onbenullige, bijna onmerkbare, het leven voorbij gaat, vergeten we meestal. Als archivaris van ‘het bijna ongemerkte’, is Sierdsma een ster.’’

Dood is het enige zekere, zegt dichter Frans Kuipers, door wiens werk een geest van vrijheid jaagt. En 'Poetry makes nothing' happen, maar toch... Over het grote gevaar van de lyrische dichter en het hebben van teveel pretenties, over Komrij en of een plekje in diens bloemlezing wel verdiend was, over debutanten maar eigenlijk over leeftijdloos zijn en actief.

In de bundel ‘Archipel’ van Geert Jan Beeckman lezen we in diverse cycli over de eilanden van de mens die samen de archipel vormen van het bestaansbesef van de dichter. Onno-Sven Tromp komt pareltjes van regels tegen, maar vindt ook dat het bespelen van het bombastische register door Beeckman wel wat minder mag. 'Wanneer hij zijn poëzie wat minder verheven en juist wat aardser laat zijn, zal dat voor de lezer een verademing zijn.'

Het 1e deel van onze nieuwe rubriek, 'Een wereld vol sonnetten', verzorgd door Simon Mulder in samenwerking met uitgeverij HetMoet en het Feest der Poëzie. Vandaag ‘Over rustigende vastheid die ik vond’ van Henriette Roland Holst, uit: 'De zachte krachten zullen zeker winnen'. De toelichting is bedoeld als cultuurhistorisch, biografisch en cultuurfilosofisch grasduinen rondom het gedicht.

Jeroen van Wijk is niet onder de indruk van de tweede bundel van Anne-Marijke Claeys. ‘’In een goed gedicht verdwijnt de dichter tot op zekere hoogte achter het gedicht, maar in de bundel ‘Meer licht’ is de dichter te vaak op voorgrond aanwezig waardoor er aan het einde van het lezen weinig memorabel overblijft.’’

In verband gebracht met poëzie had Rogier de Jong het begrip ‘tegenwicht’ nog nooit maar de Ierse dichter-schrijver en Nobellaureaat Seamus Heaney zette hem deze zomer op een ander, verrassend been. ‘Het is de verbeelding die tegendruk geeft aan de druk van de realiteit.’ Is dat het maatschappelijk nut van poëzie?

De komende weken publiceren we gedichten die ontstaan zijn uit het duoproject van dichter Aschwin van den Abeele: twee dichters gaan op poëtische wijze, in hun eigen stijl, met elkaar in gesprek. Deze techniek werkte uitdagend en leverde verrassende resultaten op. Tevens bleek het inspirerend om eens niet solistisch, maar in duo's te creëren. Vandaag met Will van Broekhoven.

De poëzie van Neruda of Lorca en van de vele anderen waarvan ze het werk waardeert, vat Astrid Lampe op als ‘kostbare pogingen ons tot de wereld te verhouden. In een wereld die uiterst complex en problematisch is, vaak repressief en kunstenaars-vijandig, is hun poëzie een gulle gift.’ Zo ook de hare, nu bekroond met de P.C. Hooft-prijs.

Het halfjaarlijkse tijdschrift, ‘Het Liegend Konijn 2024/1’ (samengesteld door Jozef Deleu), heeft weer een verrassende inhoud volgens Maurice Broere. Hij vindt het een feest als de uitgave verschijnt. Nieuw werk van gevestigde dichters wordt afgewisseld met werk van onbekende dichters die hun debuut nog niet hebben gemaakt.

Dichter Monique Wilmer-Leegwater kan de dieren maar niet uit haar werk krijgen, overal doemen ze op. Uit overtuiging is ze aangesloten bij de Klimaatdichters. Ze stelt zichzelf en ons vragen, zoals ‘van wie is het plan’ en vat haar bezorgdheid samen in een zin als ‘kunnen regendruppels restanten zijn / van wezens die ik eerder zag.’

Astrid Lampe won dit jaar de P.C. Hooft-prijs, de voornaamste oeuvreprijs voor Nederlandse literatuur. Rond dezelfde tijd kwam er een nieuwe bundel uit: ‘Zachte landing op leeuwenpootjes’. Peter Vermaat vindt dit op een bepaalde manier veelzeggend: ‘Een kunstwerk is autonoom en staat als het goed is los van intenties. Alleen het resultaat doet ertoe en de achting van de beschouwer dient verdiend te worden door middel van intrinsieke kwaliteit.’