Archief

Na een aanvankelijk hartelijke relatie, was de verhouding tussen Ida Gerhardt en haar zus Truus door jaloezie verstoord geraakt toen de zusters allebei poëzie gingen publiceren. Truus’ dood in 1960 greep Ida echter zeer aan. Veel gedichten uit ‘De Hovenier’ (1961) hebben dit verlies en verdriet tot onderwerp. Bettine Siertsema licht ‘Het kengetal’ eruit.

Lies Van Gasse is een trage, maar succesvolle hypnotiseur. Wenteling lokt je een aangename wereld binnen die met herkenbare beelden wordt opgebouwd, maar tegelijkertijd klopt er iets niet aan de beelden. Ze tornen aan de herkenbaarheid die ze lijken te willen overdragen. Het is geen moment rustig of zelfs aangenaam in deze bundel. Een stilstaande draaikolk.

Hans Groenewegen vraagt zich in blijven & verreizen af of hij soms ‘te veel van zijn ziekte of van mijzelf’ laat zien. Dat is niet zo. Hij biedt ons een goed beeld van wat een taalvaardig mens aangevreten door de dood als dichter doormaakt. Hoe de taal hem een wapen in handen geeft zich niet alleen te uiten over zijn aangetaste en bedreigde leven, maar ook de ruimte biedt om de vrijheid te vinden buiten de taal om, zich te verlossen uit het beperkend kader van ons denken en voelen.

Astrid Lampe gebruikt in Rouw met diertjes de taal als houtbewerkingsgereedschap. Het gereedschap zelf duikt ook in de gedichten op. Haar taal is 'uitgekleed' en regelmatig vervreemdend gebruikt. Toch zijn de gedichten niet afstandelijk, maar ketsen de woorden regelmatig op elkaar.

Mattijs Deraedt volgt de richting Audiovisuele Kunsten aan het Rits te Brussel. Hij schrijft scenario’s voor korte films, proza, songteksten en muziek, die hij ten gehore brengt met zijn band. Zijn poëziedebuut 'Stille Sprongen' verscheen in december 2012 bij uitgeverij Boekenbent. Werk van hem is te vinden in de bundels met winnende gedichten van onder andere de Jotie T’Hooftwedstrijd, Kunstbende TXT en Georges Leroyswedstrijd. Poëzie is voor hem: "Even de tijd stilzetten en verdwijnen in een wereld van beelden en herinneringen. In een gedicht leg ik door middel van taal mijn gemoedstoestand, gedachten en de dingen die mij boeien, opvallen of storen op dat moment, vast."

Mattijs Deraedt DE BEWEGING Nog meer dan het gonzende lichaam dat blinkt in deze koude kamer. Nog meer dan het lachen van een vrouw, jong en vol onzin, maar geslepen en rad van tong. Nog meer dan het licht tussen mijn oren, de geladen leegte na een bloedneus of het prikken van een nieuw harnas. Nog meer dan de eindeloze bast die staat en blijft staan, geolied deint onder liefde. Nog meer dan dit alles is het de beweging die me stuwt en verrast, die me hard en week maakt, die me wakker schudt en streelt met haar spannende spieren. En na de beweging rest alleen nog de slaap, die maar niet komen wil.

Laura Mijnders (1991) werkt momenteel aan haar eerste dichtbundel. Poëzie betekent voor haar eenvoud, de werkelijkheid hoeft niet mooier omschreven te worden dan dat zij is. Voor haar gedichten haalt ze veel inspiratie uit haar werk in de horeca en de gezondheidszorg. Ze publiceerde eerder al in Avier, Schoon Schip, op Krakatau.nl en in diverse bloemlezingen. Eind juli zal ze te zien zijn tijdens het festival Dichters in de Prinsentuin 2013.

Laura Mijnders Pap De pap was tot 1 klont geworden in een poging jezelf bij elkaar te rapen schraapte je wat met je lepel over tafel je keek toe hoe de krenten verzopen in de kom net als je tweede huwelijk dat eerder vandaag nog schipbreuk leed, hier aan dezelfde tafel in dit licht

In schering en inslag, de tweede bundel van Dennis Gaens, heeft de poëzie iets filmisch, zowel in de beeldspraak als in de dialogen die sommige gedichten bevatten. De bundel is helder als een symfonie gecomponeerd en bestaat uit vier hoofdstukken: ‘draad’, ‘schering’, ‘inslag’ en ‘stof’.

Goede kunst en goede poëzie moeten op zichzelf kunnen staan en behoeven geen verdere uitleg. Met Voor de Stem bewijst Uitgeverij Huis Clos dat de synergie van 1 dichter (Majakovski) en 1 beeldend kunstenaar (El Lissitzky) niet noodzakelijk 2 is, maar oneindig veel mooier kan zijn.

In Het leven volgens Willem Jan Otten gaat een indrukwekkend gezelschap van verschillende auteurs - neerlandici, filosofen, theologen, religiewetenschappers en een theatermaker - uitgebreid in op literaire, filosofische en religieuze aspecten in het werk van de schrijver die met zijn gedichten, romans, essays en toneelwerk al lang een belangrijke plaats inneemt in de Nederlandse literatuur.

Vanwege het fragmentarische van de bundel zou het lezen van Het tankstation op de route van Jan Baeke voor sommige lezers een opgave kunnen zijn. Maar achter de gedichten wordt een emotionele ondergrond zichtbaar die je niet koud kan laten. En die heel dichtbij ons aller alledaagse bestaan ligt.

Niels Hav schrijft op een manier die iedereen die lezen wil, kan volgen, maar met zoveel raffinement dat je zijn gedichten kunt blijven lezen; telkens duiken er nieuwe gezichtspunten op, die je met telkens hetzelfde verhaal steeds opnieuw weten te verrassen. Wat een verademing, om tussen al het gefröbel met woorden dat óók wel poëzie genoemd wordt, een dichter te ontmoeten die echt iets te vertellen heeft. Je vergeet dat Grondstof vertaalde poëzie is.

Het is even schrikken: er staan acht namen op de voorpagina van het nieuwe nummer van Hollands Maandblad en die van Leo Vroman is er sinds lange tijd niet bij. Maar gelukkig, op blz. 40/41 is hij er, met een betrekkelijk lang gedicht, gedateerd 26 mei 2013.

Na een radiostilte van 18 jaar heeft Jos van Daanen (Kerkrade, 1959) het schrijven en publiceren van poëzie in 2011 weer hervat. Gedichten van hem verschenen onder andere in Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift, Krakatau, Op Ruwe Planken en in gelegenheidsbundels. Ook geeft hij regelmatig acte de présence met zijn gedichten bij diverse poëziepodia en presentaties van bijvoorbeeld Poëziepuntgl. Zijn gedicht 'Vertraging' behoorde tot de zomerkeuze van Yvonne Broekmans vorige maand in Meander en in 2012 hield Antoinette Sisto een interview met hem voor de rubriek Dich

Jos van Daanen Tot er woorden waren, waren we niets In het bladstil, in het oranje waar zon en maan de schemering bedrijven, in de blik van glurend fauna en de klamme veeg van klossend water over griend zijn we opgestaan. We schepten loof en legden op- en ondergang op linnen vast. Jij zat in alle kleuren en ik schiep koffie, sigaretten om het ruwe leven af te dwingen. Samen gaven we licht. Maar tot er woorden waren, waren we niets, en zelfs nu zijn we nauwelijks. We zijn nog maar amper goden in het spel, te druk met het wijzigen van de regels.

Kelder van Kasper Peters is en bundel met meer diepgang dan je op het eerste gezicht zou denken. Geen mooischrijverij, maar heldere taal met een onderliggende belevingswereld.

Geert Jan Beeckman MEMORYHOUSE Zolang zij boven slaapt blijft zij doder dan de rest eerst in de rug van een lach later wanneer een schreeuw op een muur brak. Het schrapt niet de huid die wij binnengingen niet de spiegel waaruit zij stuk viel niet de binnenkant die van dezelfde pijn moet zijn geweest. Zo sterft ze nog altijd erger dan de dood als er een bel gaat: de seconde die wit wegtrekt de man die zegt zij ligt stil in de vlek van een moord.

Geert Jan Beeckman (1961) werkt als recensent bij tentoonstellingen voor het S.M.A.K. in Gent. Poëzie is voor hem een ziekte waarvan hij niet kan genezen. Hij publiceerde twee bundels bij Uitgeverij P in Leuven en verscheen in verschillende magazines als Het Liegend Konijn, Dighter, Meander en Poëziekrant. Ook belandde hij in een aantal bloemlezingen zoals 'VSB Poëzieprijs 2013' en 'Naakt lopen met je hersenen' (bloemlezing Turing Nationale Gedichtenwedstrijd 2012).

Toen Eric van Loo ‘Hoor eens ik haat je’ van Ingmar Heytze voor de eerste keer las, vond hij het een leuk gedicht. De dichter laat zijn frustratie over de liefde de vrije loop. Dat is Heytze wel toevertrouwd. Maar deze tekst staat natuurlijk niet op zich.

Harige vingers is het bij Voetnoot verschenen debuut van Charissa Koek. Ultrakorte, grof-geestige gedichten die gemakkelijk het startpunt zouden kunnen vormen voor een confronterende conference van een stand-up comedian.

Ter gelegenheid van het 175-jarig bestaan van Artis verscheen Het Artisbestuarium, een door Huub Beurskens samengestelde bloemlezing dierengedichten uit de wereldliteratuur. De bijzonder fraaie uitgave is een ideaal geschenkboekje.

Ton van 't Hof startte voor zijn uitgeverij Stanza de Canonreeks, waarin dichters zelf hun essentiële gedichten bloemlezen. Chrétien Breukers vulde het eerste deeltje.