Idwer de la Parra (1977) is een gepassioneerd kruidenteler en tuinman en dat zie je terug in zijn poëzie: natuur speelt een wezenlijke rol in ‘Grond’. Zijn gedichten zijn beeldend, evenwichtig, bezitten door een bondige formulering een intrigerende spanning en daardoor heeft de bundel niets van een debuut. Recensent Hans Puper laat dat zien aan de hand van twee gedichten.
Hans Puper over ‘Maskerade’ van Harry Vaandrager: ‘Wat is ‘Maskerade’? Een roman? Zo werd het boek gepresenteerd. Maar het telt slechts 96 bladzijden. Is het dan een novelle? Zou kunnen. Of een plotloos prozagedicht? Vaandrager zelf rept over poëtisch proza. Het maakt niet uit: een lezer kan in dit geval zelf een genremasker kiezen. ( … ). De thematiek is van alle tijden, maar lijkt nieuw door de bijzondere vorm. De grote kracht van Vaandrager ligt echter in zijn weergaloos goede stijl.’
Hans Franse over ‘Sterveling’ van Dirk Kroon: ‘Het is geresigneerde poëzie, niet uitbundig literair, geen dubbele bodems en fiorituren en nauwelijks beeldspraken ( … ). De thematiek is samengevat de eindigheid van het bestaan, inclusief de aanwezigheid van de dood. Daarbij komt het moeten accepteren van het ouder worden (wat moeilijk is), met alle gevolgen van dien als het wegvallen van mensen om je heen.’
In de eerste POËZIE KORT van 2017 bespreken Eric van Loo en Hans Puper de bundels ‘Een vorm van zwijgen’ van Ann Dewulf, ‘Tussen de regels’ van Maartje van den Bosch, ‘Verglazende tijd’ van Herman Fierens en ‘Koudijs’ hellevaart’ van Peter Smink.
De tweede bundel van Myrte Leffring, ‘De tere bloemen van het verstand’, doet door de inhoud – de levensloop van de mens – zowel denken aan ‘De rotonde’ van Mark Boog als aan het Middelnederlandse ‘Elckerlyc’, zonder dat de bundel iets van zijn eigen karakter verliest. Recensent Eric van Loo vindt dat “De tere bloemen van het verstand’ een intrigerende bundel is, die uitnodigt tot aandachtige lezing en herlezing’.