‘Waar die oog van stil word’ is de derde bundel van de Zuid-Afrikaanse Ilse van Staden, ‘een dichteres die existentiële problemen verwoordt in een taal die soepel en lenig is, vol associaties, en goed te begrijpen’, aldus recensent Hans Franse.
Romain John van de Maele beschouwt ‘De spiegel van Hirundine’ van Catharina Boer als een zeer leesbare en belangrijke bundel, zowel inhoudelijk als stilistisch. Een citaat uit zijn recensie: ‘Literatuur is altijd een spiegel (van het leven), en gedichten zijn altijd spiegelbeelden die achteraf bij elkaar worden gevoegd, en zo wordt een bundel een spiegel of informatiedrager. Het is de taak van de lezer die spiegelbeelden in zich op te nemen en deze bij de eigen bespiegelingen te voegen om zo een nieuwe dialoog te beginnen ( … )’.
Recensent Ivan Sacharov heeft een helder oordeel over ‘Radeloos en betoverd’ van Pat Donnez: ‘Hij noemt zelf o.a. J.C. Bloem, Walt Whitman en Dylan Thomas als ‘collega’s’, en hoewel ik het hem gun om met hen vergeleken te kunnen worden denk ik dat ook die dichters (om verschillende redenen) tot een iets andere sfeer behoren. Nee, dan komt in mijn hoofd eerder nog de naam van Toon Hermans op.’
In ‘POËZIE KORT 2016 / 12’ recensies van Paul Roelofsen en Hans Puper over ‘Oogsteen’, een selectie uit de gedichten van Hester Knibbe van 1982 tot 2016, de traditionele ‘Pomes Penyeach – Poëzie voor een prik’ van James Joyce, het aantrekkelijke debuut ‘Ik, mijn broer’ van Martin Knaapen en de opwekkende bundel ‘Draagvlak en vizier’ van Renaat Ramon.
‘Het moet nog ergens liggen’ is de nieuwe bundel van Joke van Leeuwen. Paul Roelofsen vindt hem heel goed: ‘Een bundel, die verontrust en gelijktijdig door het lenige en vooral levendige taalgebruik vermaakt.
Wat poëzie al niet vermag.’