Recensent Levity Peters over de nieuwe bundel van Tomas Lieske: ‘Daedalea’ ( … ) is zonder twijfel de meest eigenzinnige en de meest fascinerende bundel poëzie van het afgelopen jaar. Dat durf ik zonder enige terughoudendheid te beweren: ik heb ervaren hoe ik steeds dieper het door Lieske opgeroepen labyrint werd binnengelokt, om daar voorlopig nog niet uit te kunnen komen. Wat geen straf is, integendeel: het is een rijkdom.
In haar vierde bundel ‘Ergens slapen de anderen’ verkent Marijke Hanegraaf de wereld in haar uitersten. Recensent Johan Reijmerink: ‘Ik zou Hanegraaf in haar verkenningen van natuur en natuurwetenschap willen typeren als een visionair wandelaar in de werkelijkheid die behept is met een helder besef van het metafysische dat zich onverwacht in haar verbeelding kan voordoen.’
Ingmar Heytze heeft een bloemlezing samengesteld uit het werk van Guillaume van der Graft: ‘Er loopt een gedicht voor mij uit’. Volgens recensent Mart Stel kan veel de toets van de kritiek niet doorstaan en had de bundel tot een kwart beperkt moeten worden. Je kunt zelfs de vraag stellen of er überhaupt een nieuwe bloemlezing nodig was. Van der Graft heeft in 2007 zelf al een keuze gemaakt uit de gedichten die hij wilde overleveren: ‘Praten tegen langzaam water’.
In ‘Poëzie / 9’ bespreekt Hans Puper de bundels ‘Vet hart’ van Koenraad Goudeseune en ‘m.n.m.”l’ van Sven Staelens, ‘Het liegend Konijn 2016 / 2’ (samengesteld door Jozef Deleu) en de bloemlezing ‘Dichters uit de bundel’ (samengesteld door Chrétien Breukers en Dieuwertje Mertens).
De laatste bundel van Roland Jooris, ‘Bladgrond’, vraagt om nauwgezet, aandachtig lezen. Verwijzingen en woordgebruik brengen Faverey en Kouwenaar in herinnering. Recensent Paul Roelofsen: ‘In dit licht dient men Jooris mijns inziens te lezen, werk dat nu eens weerbarstig, dan weer gelaten is, naar binnen gericht als door een kloosterling geschreven.