‘Het moet nog ergens liggen’ is de nieuwe bundel van Joke van Leeuwen. Paul Roelofsen vindt hem heel goed: ‘Een bundel, die verontrust en gelijktijdig door het lenige en vooral levendige taalgebruik vermaakt.
Wat poëzie al niet vermag.’
‘Bewonder de zee als de liefde’ is het verzameld werk van Inge Tielman (1931 – 2015). Recensent Hans Franse: ‘een uitgave van mooie, consistente poëzie waarin de liefde en de taal centraal staan, waarnaast soms grillige bijna surrealistische poëzie voorkomt. Het is de poëzie van een heel leven, waarbij liefdespoëzie in een steeds puurder wordende taal: taal die noemt en benoemt.’
Recensent Romain John van de Maele over ‘Het woord nabij’ van René Hooyberghs:
‘Voor een dichter zijn woorden altijd nabij, maar ‘het’ woord lijkt zich soms in onbetreden gebieden te verschuilen. Dichten is altijd een ontdekkingstocht, en woorden – laat staan ‘het’ woord – geven zich vaak niet gemakkelijk bloot. René Hooyberghs (1944) is een bedachtzame dichter die woorden niet zomaar verzamelt om ze in het keurslijf van een gedicht op te sluiten.’
Sommigen menen dat de dichtbundel op sterven na dood is. Ze hebben ongelijk: het aanbod zo groot, dat veel bundels onbesproken dreigen te blijven. Daarom zijn we naast ‘Poëzie Kort’ de rubriek ‘Signalementen’ begonnen: zes tot acht nog kortere recensies per keer. In de eerste bespreekt Hans Puper een bundel onder redactie van Peter van Lier, nieuwe poëzie van Bukowski, een graphic poem van Lies van der Gasse naar het gedicht ‘Exodus’ van Hughues C. Pernath en drie andere bundels.
‘Waanzin went niet’ is het debuut van Max Greyson. Hij is dichter, prozaschrijver en, zoals hij zelf zegt, spoken word performer. Recensent Eric van Loo: ‘Van veel gedichten vermoed ik, dat ze het beter op het podium doen dan op papier. Greyson gebruikt vaak binnenrijm als springplank voor associaties. Misschien leuk om te volgen als je in de zaal zit, maar niet altijd tegen herlezing bestand.’