Het is alsof er een film wordt afgespeeld die de kijker zelf regelmatig moet stilzetten of zelfs terugspoelen om zich goed te realiseren wat hier wordt getoond. Er is een werkelijkheid en een verborgen werkelijkheid, en beide blijken op een onheilspellende wijze één. Een overrompelend debuut.
Recensent Johan Reijmerink liet zich bij het lezen van Hans Groenewegens ‘zuurstofschuld’ meevoeren door diens bezwerende taal die de verijling de baas wil blijven. De gesproken tekst op de cd droeg daaraan bij.
Jan Pollet zag tijdens het lezen van Hond in Pompeï van Ineke Holzhaus al zijn vooroordelen voor de bijl gaan en vond uiteindelijk een perfecte balans van beeld en taal.
De gedichten uit de debuutbundel Als geen ander van Krijn Peter Hesselink wekken sympathie op bij Maarten Hamelink. De gedichten waarin religie een rol speelt vindt hij de hoogtepunten.
Ruim twintig recensies schreef Atze van Wieren (1943) voor Meander. Nu volgt de dichter in zijn debuut Grondstof zijn eigen regels op van hoe een gedicht moet zijn. Poëzie moet ‘van vlees en bloed’ zijn ‘in plaats van het uitgebeende, hermetisch geneuzel van veel hedendaagse dichters’. Grondstof is een klein monument, vindt Joop Leibbrand.