In Soms moet het werkelijk stil zijn… (de eerste regel van een van Ed Leeflangs mooie gedichten uit Op Pennewips plek) verzamelden Theo Magito en Henk Sissing 245 onderwijsgedichten vanaf 1591, het verschijningsjaar van ‘Regel der Duytsche schoolmeesters’ van D. A. Valcooch.
Als geheel lijkt De uitputting voorbij van Krijn Peter Hesselink haast meer op een fragmentarisch uitgevoerde roman over een doodlopende liefde dan op een poëziebundel. Geen erg meeslepende roman, want de gebeurtenissen die de dichter overkomen – hoe interessant ook op zichzelf – worden teveel toegespitst op de beleving van de dichter, te particulier uitgewerkt. Iets wat paradoxaal genoeg deze ‘gemakkelijk toegankelijke’ poëzie toch weer hermetisch maakt.
Als je in Ontij van Anneke Brassinga begint te lezen, raak je verzeild in een wereld die niet lijkt wat ze is, waarin de ik eigenlijk niet zou willen verkeren, maar er niet aan kan ontkomen. Direct voel je de spanning die er in haar poëzie hangt. Onontkoombaar. Heftig. Dwingend. Onvoorspelbaar.
Atze van Wieren schrijft poëzie die je verstaat en waar je een verstandhouding mee krijgt, omdat er duidelijk een herkenbare levensvisie aan ten grondslag ligt. Knap is hoe in Bedevaart ieder gedicht probeert het punt te beheersen waarop ratio en emotie in evenwicht zijn.
Patty Scholten schreef met De ziel is een pannenkoek een autobiografie in sonnetten. Ze beheerst de vorm prima, maar het is allemaal een beetje te glad en ‘makkelijk’, hier en daar wat flauw. Toch zitten er volgens Wilma van den Akker wel degelijk krenten in de pap, zoals het beeld van moeders piano als schuilhut. Inhoudelijk gaan de meeste sonnetten over moeizame liefdes, voor één foute man in het bijzonder.