Categorie archieven: Recensies

Poëzie Kort: De zee in haiku’s door Bert van Weenen Van W.J. van der Molen (1923-2002) verscheen postuum bij uitgeverij ’t schrijverke in ’s-Hertogenbosch de haikubundel Een vijver in zee. Dit mooi uitgevoerde boekje (formaat 7,5 x 10,5 cm) bevat honderd haiku’s in de volgorde en (soms rare) opmaak die Van der Molen zelf al in het originele manuscript had bepaald. Inhoudelijk: veel zee en levensbeschouwing. Zoals in de volgende haiku: Het zachte stoten van mosselen op steen – de echo ervan. En een ander voorbeeld: De kieuwen nog vol van nazomers zilver bijt de vis in het aas W.J. […]

Poëzie Kort: Te afstandelijk door Bert van Weenen Hans Mirck (geb. 1970) is stadsdichter van Zutphen en schrijft recensies voor de poëziesite De Contrabas. In 2002 debuteerde hij bij uitgeverij Vassallucci met de bundel Het geluk weet niets van mij en in 2006 verscheen bij uitgeverij Prometheus zijn tweede, met de fraaie titel Wegsleepregeling van kracht. Tussendoor vertaalde Mirck voor uitgeverij Meulenhoff de bundel Electric Light van Seamus Heaney en kwam hij met een roman (Het godsgeschenk). Nu, weer een paar jaar verder, is er zijn derde dichtbundel: Archiefvernietiging. Deze titel verwijst naar het laatste gedicht in de bundel, waarin […]

Joop Leibbrand bespreekt Al is die maan ’n misverstand van Danie Marais: De bundelafbeelding toont een lijkbleek, maanachtig gezicht dat met grote starende ogen ondersteboven vanaf de bovenrand van het boek hangt. Staat de wereld op zijn kop? Of, bij verbijzondering, Marais zelf? Het leven als een dubbel misverstand? In ‘Wees gerus’ citeert Marais Breytenbach: ‘as mens aan die sterre vat / gaan hulle dood, sê Breyten.’ Maar gelukkig: ‘Daar is niks om voor bang te wees nie -‘ Mocht het anders lijken, is dát het misverstand…

Al Galidi doet in De laatste slaaf Ivan Sacharov regelmatig op twee gedachten hinken. Soms vindt hij hem vreselijk flauw, en dan weer bijna briljant. ‘Hoewel hij zijn gedichten zo los en luchtig mogelijk opschrijft, blijven ze te ééndimensionaal, blijft hij – in deze bundel althans – te weinig een bruggenbouwer van woorden en te veel van ideeën.’

Debuteren met een roman in verzen, je moet maar durven. Arthur Wevers deed het met Bittergarnituur en Bouke Vlierhuis raakte bijna vast in een postmodern moeras. Zijn conclusie is: ‘een knap gemaakt mengsel van kunst met een grote K en ranzigheid. Typisch iets waar recensenten van houden. Of de gewone lezer het ook waardeert, dat is afwachten.’