Columns

Volgens Ko van Geemert was de poëziebloemlezing: ‘maar geen bestemming / gedichten over de oude dag.’ de eerste dichtbundel die werd uitgegeven op therapeutische basis. ‘Oud worden’, zo lezen we in het Voorwoord, ‘lijkt synoniem voor ‘lijden, verdriet, verlies en nutteloosheid’. Daar wil men wat tegenover stellen.’ Dat deed Van Geemert zelf ook met zijn interviews, verzameld in de bundel ‘Dor hout.’

Hans Franse kreeg een boekje van Harry Mulisch, 'Manifesten', uit de erfenis van Wim Kan. Het gaat niet over poëzie, wel over schrijven en de schrijver. De opmerkingen over kritiek betrok hij op zichzelf, het raakte hem als recensent. Als hij leest hoe Wim Kan bepaalde opmerkingen aanstreepte, zelfs een keer emotioneel, is dit boekje ook voor Meander de moeite waard.

Wat je wandelend met het hondje al niet kunt ontdekken. Rogier de Jong vindt de hem onbekende Vlaamse dichteres, Patricia Lasoen. Wie was zij? ‘Ík geloof sterk in de noodzaak aan communicatie, aan het belang en de herwaardering van de dingen rondom ons, aan de mogelijkheid om de ideeën uit te drukken via de beschrijving, de ontleding van de objekten’.

De Iraans - Nederlandse Sholeh Rezazadeh is de negende dichter die te gast is op Meander Live, als steeds in het Luxor Theater in Zutphen. Op zondagmiddag 2 februari, in de Poëzieweek, leest zij haar poëziedebuut ‘Neem ruim zei de zee’ in zijn geheel voor.

‘Ik ging naar Bommel om de brug te zien’ werd ‘Ik ging naar De Pijp om familie te zien’. Deze pastiche van Jan Loogman krijgt u niet te lezen, hij blijft liever in de stijl van Nijhoff en schrijft ‘Op deze plaats heeft een gedicht gestaan / ’t beviel mij niet.’ Hij en zijn familie kwamen wel heel dicht bij 'De Moeder De Vrouw.'

Herinnering en wens ineen. Dat we elkaar maar blijvend inspireren!  

Jan van der Vegt over een curieuze schilfer literatuurgeschiedenis, een oordeel dat de verzen van Lucebert en heel zijn dichterschap zeer negatief voorstelde. In de vroege jaren ’50 was de dichter Hendrik de Vries zeer actief als poëziecriticus. Hij kon niets beginnen met de nieuwste dichtersgeneratie, die der Vijftigers, en hun poëticale revolutie. Dat heeft de beginnende dichter Lucebert geweten.

Een liefdevolle column van Marc Bruynseraede over dichter, kunstenaar Marcel van Maele. Zijn opstandige weerbarstigheid oogstte sympathie, medevoelen en interesse voor zijn werk en stijl. In 1972 werd hem de Arkprijs voor het Vrije Woord toegekend. Verstaanbaarheid was niet de hoogste prioriteit. Eerder stampen tegen de waarden en ermee spotten. Schrijven en intussen gerust gelaten worden was zijn enige bekommernis, liefst ‘ontembaar, onkooibaar’.

Ko van Geemert heeft een goed geheugen, niet alleen van hotelkamers en bepaalde situaties, maar ook titels en namen van literaire bladen, gedichten, collega’s komen zo naar boven, lijkt het. Dat zal die dichtader zijn die nog steeds actief is en de humor waarmee hij zijn werk en zichzelf beziet. Zijn omschrijving van een mooie avond delen we graag.