Gedichten

Van een noordwesterstorm, een nacht waarin we vergaan, paardenbloemen die weilanden kleuren, strandtenten als bouwpakketten, een licht bewolkte hemel, wegen uitgezet naar de einder, onweer boven zee, onberispelijk klam, veroordeeld tot dit zwervend bestaan, van wijnranken gevlochten lauwerkransen, het dak van huid en haar naar dichter naar elkaar toe kruipen, dit is Nederland in een jaar, dit zijn wij.

Het 6e deel van onze rubriek, 'Een wereld vol sonnetten', verzorgd door Simon Mulder in samenwerking met uitgeverij HetMoet en het Feest der Poëzie. Vandaag over Paul Verlaine. Deze agressieve absintdrinker en opiumschuiver is ook de schrijver van enkele van de tederste en lieflijkste gedichten uit de Franse literatuur. Zijn enorme populariteit onder componisten zorgde voor een overvloed van liederen.

Een dichter met een eigen stem die verrassende beelden geeft en een boeiende inhoud. ‘sisselend plifplofschuim’ in een sober gedicht, ‘wiegen als wieren in de diepzeefluistering’, we ‘keken / door ongelapte ramen bij elkaar en onszelf / naar binnen.' Daar is poëzie voor bedoeld. ‘Hoe legt hij het uit? Aan het huis, de kat, de honger?’

Passend bij deze ‘nieuwe’ dagen is de wat melancholische en sfeervolle poëzie van Jaap Bos. Beginnen we opnieuw of gaan we door, ‘je kunt kwijtraken wat je nooit hebt gehad’ is zomaar zo’n regel, of ‘de dag lag languit’, is dat kalmerend of verontrustend? Laten we met de ogen van deze dichter naar de hemel kijken.

Deze wat filmische gedichten van Kees Faber hebben een fijne ironie en kleinschalige humor, een beetje maatschappijkritiek en een groot oog voor detail: de 'rechtopstaande geur' is een mooie beschrijving van de geur in een fastfoodketen met bezorging, dan hebben we nog het kauwtje dat een verpakking schoonpikt en de witte kunstrozen achter het stoffige glas.

Soms is één gedicht voldoende, één gedachte, één wens, één gemeenschappelijke deler: wij wensen u een lichte, vredige, warme, veilige Kerst.

De gedichten van Kathleen Boogmans zijn eenvoudig en helder en toch hebben de opgeroepen beelden voldoende gelaagdheid. Het thema blauw – de verbroken relatie – komt in alle gedichten duidelijk tot uiting. ‘Wij heffen geen liederen meer aan’, we doen het met deze gedichten, vloeien alsnog samen, wikkelen deze jas om ons heen, terwijl de zee alleen maar blauw blijft.

Het 5e deel van onze rubriek, 'Een wereld vol sonnetten', verzorgd door Simon Mulder in samenwerking met uitgeverij HetMoet en het Feest der Poëzie. Vandaag over Jorge Luis Borges en zijn vertaler Paul Claes, de bundel 'Everness' en de spiegelmetafoor, voor de oude Grieken nog een bron van waarheid, bij Borges echter, een man van de 20e eeuw, een modernist, een surrealist, niet meer.

We zeiden het al eerder: Mandy Eggerding is gewoon goed, weet de taal kundig te kneden, is origineel en geeft prachtige beelden. Sowieso mooi hoe zij soms mens en dier met elkaar vereent, een vacht heeft of met vleugelslag naar warmer [oorden] vliegt. En dat dan schijnbaar moeiteloos opschrijft. In zinnen als ‘ik ben al vluchtiger dan ik was’.