Gedichten

Een debuut van Jac. M. Janssen, rouwverzen, met regels als ‘tot stilstand /werd gewiegd, uit zijn mal gebroken / gestold en innerlijk uitgehold’ en ‘geboetseerd van niets in iets en terug’. Om daar bij stil te staan, ontroerd te raken, ‘dat gemaskeerde nu dat niets / meer prijsgeeft’. Dat gemis, ‘dit is de eerste gele volle maansopkomst / die jij niet ziet.’

De combinatie van archaïsche taal en de vertelstijl maakt dit werk van Etienne Colman aantrekkelijk. Er zit een eenheid in en het brengt ons terug naar het middeleeuwse episch dierdicht Van den vos Reynaerde. De strijd van goed tegen kwaad, het eigenbelang, de ijdelheid, de hebzucht en de jaloezie is van alle tijden. Een vos is ook maar een mens.

Het 7e deel van onze rubriek, 'Een wereld vol sonnetten', verzorgd door Simon Mulder in samenwerking met uitgeverij HetMoet en het Feest der Poëzie gaat over 'Two loves/Twee liefdes' van Oscar Wilde & Lord Alfred Douglas, een bloemlezing en voorstelling over de turbulente en tragische liefdesgeschiedenis van de beide dichters in brieven en gedichten.

Soms komt iets voorbij waartegen je meteen Ja kunt zeggen, wilt zeggen, gedichten met daarin regels als ‘ze verkopen hier spaties / als ik mij opvouw / blijft er genoeg wit over’, en terwijl de dichter nog twijfelt, ‘als ik nou zeker wist dat wat ik zeg klopt’, zijn wij allang overtuigd. Van ons mag ze alle ruimte innemen.

‘Atmosfeer is het substraat van mijn poëzie.’ zei Pieter Sierdsma in een interview op Meander. Zijn gedichten maar ook zijn columns hebben een heel eigen sfeer, mooie en intrigerende beelden, ze zijn nauwgezet geschreven, zorgvuldig samengesteld, met een ‘wat dromerige toon die geruststelt’. De herhaling van dag en nacht, zon en regen, is een positieve essentie van het bestaan.

Van een noordwesterstorm, een nacht waarin we vergaan, paardenbloemen die weilanden kleuren, strandtenten als bouwpakketten, een licht bewolkte hemel, wegen uitgezet naar de einder, onweer boven zee, onberispelijk klam, veroordeeld tot dit zwervend bestaan, van wijnranken gevlochten lauwerkransen, het dak van huid en haar naar dichter naar elkaar toe kruipen, dit is Nederland in een jaar, dit zijn wij.

Het 6e deel van onze rubriek, 'Een wereld vol sonnetten', verzorgd door Simon Mulder in samenwerking met uitgeverij HetMoet en het Feest der Poëzie. Vandaag over Paul Verlaine. Deze agressieve absintdrinker en opiumschuiver is ook de schrijver van enkele van de tederste en lieflijkste gedichten uit de Franse literatuur. Zijn enorme populariteit onder componisten zorgde voor een overvloed van liederen.

Een dichter met een eigen stem die verrassende beelden geeft en een boeiende inhoud. ‘sisselend plifplofschuim’ in een sober gedicht, ‘wiegen als wieren in de diepzeefluistering’, we ‘keken / door ongelapte ramen bij elkaar en onszelf / naar binnen.' Daar is poëzie voor bedoeld. ‘Hoe legt hij het uit? Aan het huis, de kat, de honger?’

Passend bij deze ‘nieuwe’ dagen is de wat melancholische en sfeervolle poëzie van Jaap Bos. Beginnen we opnieuw of gaan we door, ‘je kunt kwijtraken wat je nooit hebt gehad’ is zomaar zo’n regel, of ‘de dag lag languit’, is dat kalmerend of verontrustend? Laten we met de ogen van deze dichter naar de hemel kijken.