Gedichten

Er zijn niet veel dichters die over hun grootouders schrijven en dan ook nog eens in mooie zinnen als ‘hij droeg zijn Alzheimer als een natte sok in nette schoenen’. Een verademing om te lezen, deze stromende zinnen met de Lethe als symbool voor de bron, de levensstroom. Het geheel ademt de vertrouwde sfeer van toen en ontroert.

‘Licht verteerbaar met een aangename nasmaak’, zei een recensent eens van de poëzie van Inge Boulonois. Volgend jaar hoopt ze ter gelegenheid van haar tachtigste verjaardag een zevende bundel uit te geven. Ook deze nieuweling zal lichtvoetig worden en naast gebonden gedichten als sonnetten, topo’s, epigrammen wederom kleurige pictobollekes en figuurverzen herbergen. Alvast een voorproefje van de bundel.

‘Ik ben een introverte schaduwloper’, zei Romain John van de Maele eens over zichzelf. ‘Iemand die de stilte zoekt en nodig heeft.’ Als dichter streeft hij ernaar om inzichten en ervaringen te delen, toegankelijk te zijn, en wanneer hij daarbij gebruikmaakt van metaforen, zijn die vaak door de natuur geïnspireerd. Dat geldt ook voor zijn nieuwe bundel waaruit we hier mogen delen.

Bijna is het alsof je zelf degene bent die niet wilt dat de ander gaat, die de onmacht voelt van iets verliezen, iets niet begrijpen, je wilt zo graag dat er iets overblijft, dat er een bedoeling is, een reden, een terugkomen op. De poëzie van Mandy Eggerding grijpt je bij de keel. Wanden uit hun voegen.

Dichter Taco van Peijpe beschrijft een glazenwasser aan het werk maar heeft het eigenlijk over zichzelf, ‘hij zingt en overziet / mijn klein bestaan’, hoewel we niet weten of de dichter zingt, hij kijkt bij ons naar binnen. Zijn liefde voor poëzie en de mens valt iedere keer weer op en doet ons goed.

Het 3e deel van onze nieuwe rubriek, 'Een wereld vol sonnetten', verzorgd door Simon Mulder in samenwerking met uitgeverij HetMoet en het Feest der Poëzie. Vandaag ‘De dag gaat open als een gouden roos’, Herman Gorter, uit ‘Een rood lied zingt er’. De toelichting is bedoeld als cultuurhistorisch, biografisch en cultuurfilosofisch grasduinen rondom het gedicht.

Weinig liefde in de stad, heet de gedichtencyclus van Alphonse Wijnants, maar wat een liefde tussen en in deze regels. Wijnants is ervan overtuigd dat de eerste mensen die de taal, de klanken uitvonden en gebruikten, ook in beelden spraken. Door de taal konden mensen refereren aan een realiteit die alleen via de verbeelding connectie maakte. Dat is waarom hij schrijft.

Peter Clijsen maakt gedichten waar je even in moet komen, de sfeer moet proeven. Eigenwijs neergezet en niet van plan zich iets aan te trekken van de regels van het spel. ‘Magie bedrijven dat soms lijkt op schrijven.’ Die licht bevreemdende wereld, daarin willen we ons wel begeven. Dichter en gedichten zijn een doorlopend project, Geen dag zonder Dicht.

Sommige dichters hebben geen introductie meer nodig. Ze zijn niet te stoppen, niet te vermijden, niet te negeren, hun stem klinkt altijd vast en overtuigend, al is de toon de ene keer poëtischer dan de andere keer. Ze doen niet extra hun best voor de lezers maar sleuren hen gewoon mee, door naar het volgende. Enno de Witt is zo’n dichter.