Gedichten

De gedichten van Peter Doms zijn origineel, ongemakkelijk, schurend en een beetje “bonkig” – daar houden we wel van. Dat je verschuift op je stoel en nog een keer gaat lezen en dan nog eens en uiteindelijk moet lachen of denkt verdorie en dan ook nog eens achter die man aan wilt die al die vragen over leven en dood ernstig neemt.

Van “onherkenbare asgrijze vogels” en “in een veelvoud van ogenblikken” gaan we van het kind met het kroontje naar “een rood rendier” en dat alles met “reddende sterren” oftewel “een tedertraag gebaar”. We maken een collage van de beelden uit de gedichten van F. A. Brocatus en voelen ons lichter met ook op onze “schouder een vrucht van louter lippen”.

We trakteren u vandaag op een sonnettenkrans van dichter Adrie Oudejans. Nauwgezet maar speels, vol lichte humor maar tegelijk serieus, geeft hij zijn originele kijk op mode en maakbaarheid. ‘De hang naar lege dromen / ontkenning van acne en vet, / verhaalt het halve internet. /Je kunt er haast niet aan ontkomen. Aan deze prachtige reeks gedichten gelukkig ook niet.

Het “’s Ochtends aanspoelen” van dichter, schrijver Monica Boschman, “de ideale plaats vinden voor diepzeeduiken, sprookjes voor dwaalgasten maken” zijn prachtige beelden van wat poëzie vermag of ook een “verstilde stand van vreugde /rust en rouw”. Haar werk is teder, raadselachtig, licht en zwaar tegelijkertijd. Een zoeken en aankomen. “Het geeft mijn heden een vers.” Ons ook.

Beeldend kunstenaar en dichter Elly Stolwijk beschikt over ontroerende beelden en zachte krachten. Met de horizon voor haar trekt ze haar eigen lijn, voetafdrukken in het slik. “Nevel die het zicht beperkt, herinnerde navigatie en de wetenschap dat het voorgaande keren ook is gelukt.” Zo geeft ze betekenis aan alles wat bestaat en likt ons het zout van de handen.

Meander heeft zo haar eigen favorieten, ook uit de top 100 van De Gedichtenwedstrijd filtert ze haar keuze. Wat maakt een gedicht goed, waaraan moet het werk voldoen, wat is er belangrijker: vorm of inhoud? Die discussie eindigt nooit, toch gaan wij hem aan. Hier maar binnenkort ook in een nieuwe serie!

“Alles van waarde ligt onder de wondkorst”, dicht Wim Vandeleene. In zijn nieuwste werk weegt de verantwoordelijkheid zwaar, “we gooien herinneringen overboord, morgen spoelen ze aan met plastic flessenpost, kwallen en wier, verspreide drenkelingen.” Maar er zijn ook “maanzieke bestuivers van dromen, bondgenoten van prinsen die zwichten voor hun wit en alle schrikkleuren afzweren” en “engelen uit dezelfde klei geboren.” 

Christophe Vansteeland “kijkt als een kind met twee ogen dicht.” Dat levert gedichten op met prachtige beelden van het onderweg zijn, het kind-zijn of een vrouw onder de douche. Ze kust ons voorhoofd maar we blijven alleen. Zoals de dichter voelen we de samenhang maar ook de eenzaamheid, de treurnis en het zon-gele, het licht van de vroege en de laatste uren.

“Meer dan een armvol zijn we niet / zand, wind en water / soms haast een eiland / dat op nieuw leven hoopt” dicht Jabik Veenbaas. Op onze ‘leeftocht’ graaien we deze troost bijeen en gaan we door. Oeroude voorwaarden, grillige goden en hulpeloze schepselen. En dan is daar de dichter.