Gedichten

Met vaste hand leidt Michaël Van Remoortere ons naar en van elkaar. Een beschrijving van het gemis dat zo fysiek kan zijn. “Leegte wordt minder door haar maar niet jouw naam te geven” schrijft hij of “Elke dag zie ik hier wat ik door jou dacht in mindering gebracht”. Ontroerend en ontluisterend opgeroepen beelden.

De eerste gedichten van de herfst, zo noemde Hans Franse zijn nieuwste gedichten, de reeks Vino Novello. Zoals de eerste wijn van het nieuwe wijnjaar kunnen de gedichten zich eventueel nog ontwikkelen. Poëzie is ook werken en toch trakteren we ons alvast op zijn melancholische en intieme regels. Deze tijd maakt weemoedig maar we delen hem; dat scheelt.

Evenwichtig en eenvoudig en met geen woord teveel presenteert Twan Vet zich opnieuw verrassend sterk. Hij beheerst eindrijm en soms voorspelbaarheid zonder pathetisch te worden. We zien hem in kasten kruipen en grotemensenbedden en hopen dat hij alles terugvindt wat hij kwijtraakte. En zo niet, dan zijn we meteen bereid mee te zoeken.

Trefzekere gedichten van Edwin de Groot, poëzie van alle nodeloze opsmuk ontdaan en met verrassende, op het oog onschuldig lijkende, beelden, werk met een bepaalde hardheid en duidelijke mening, een dichter die zijn maatschappelijke standpunten effectief weet te verwoorden. Met prachtig lopende zinnen als “over de akkers waait paars als dun geblazen oorlogsglas een windje aan”.

Inge Boulonois combineert haar poëzie graag met een aantal min of meer bekende kunstwerken, inspiratie werkt naar beide kanten. Dat krijg je ervan als je als schilder opgeleid bent maar met woorden je net zo gemakkelijk kunt uiten. Een voorpublicatie uit een nieuwe, nog te verschijnen, bundel met de prachtige titel 'Voor waar genomen'. Een lust voor het oog.

Stefaan Pauwels maakt poëzie die in je hoofd verder gaat of zoals hij het dicht, “woorden die een spiraal van mineralen zouden maken als een kolk in een schelp”. Niet alleen zijn taal is mooi, het ritme danst, de thematiek is intrigerend. Het beeld van ‘dat nummer op een briefje, in mijn broekzak, tussen twee vingers’ blijft je bij.

Vandaag publiceren wij het juryrapport naar aanleiding van onze poëziewedstrijd: de Rob de Vos-prijs 2020. Hoeveel dichters namen deel aan de wedstrijd? Hoe werd het thema benaderd? Wat vond de jury van de inzendingen? Wie waren eigenlijk de leden van die jury? Hoe was het gesteld met de kwaliteit van de gedichten? Kortom: antwoord op alle vragen.

Met een zin als “in de gespalkte tijd van deze nacht” of bij het noemen van de rijpe frambozen en de sneeuwwitte lakens, het dunne lange licht dat nog juist op tijd naar binnen glijdt en de wens van het thuiskomen van de afwezige, schetst dichter Jan van Peer een ontroerend beeld van verstild verlangen.

Een publicatie van een paar jaar geleden noemde ze ‘huishoudelijke gedichten’ maar Anne E. Karelse beperkt zich niet tot het huishoudelijke. Een boom of het frietkot, de snelweg bij Antwerpen of een familielid, het vallen van de gele regen of het blozen van de een, het is allemaal poëzie van de hoogste orde.