Gedichten

‘Omdat ik jong geweest en oud geworden ben’, dicht J.H. van Geemert, ‘schrijf ik piepkleine waarnemingen, die iedereen al kent, in rare afgebroken zinnen die je niet snapt.’ Maar begrijpen doen we het. Het ongezegde wordt ons uitgelegd in eenvoud en met liefde. Alles dat geschreven is, blijft over en troost ons.

Paul Degenaar zegt in zijn profiel dat hij ‘zich wijdt aan beeldhouwen en schrijven wat soms resulteert in beelden en poëzie’. Een dergelijke bescheidenheid siert hem. Ondertussen rolt daar een zin voorbij als ‘Waarde kleeft aan de dingen die wij benoemen’ en hopen wij op een ongehoorde productie van beide ambachten.

‘En ook de wolken erboven toen zijn niet meer en wat ze beweerden is vergeten’ dicht Frans Thooft en in weemoed gaat hij verder over de landschappen die in een lichaam zijn geboren en gestorven en ‘dan opgeborgen alleen’. Maar hij heeft het ook over een ‘paradijselijk park’, ‘een korf vol dromen’, ‘altijd in beweging’ zijn en ‘vingers als vlinders’. Kies maar.

Hoe lang geleden is het dat wij een belofte voor de toekomst waren? Gelukkig is onze hoop gevestigd nu op Mona Thomasse die schrijft alsof ze nooit anders gedaan heeft. Bij en met haar ‘kraken trappen in een zelfbedachte taal’, ‘porselein lacht’, ‘beelden snerpen nog ergens’ en ‘punten vormen woorden’. En die cello bespeelt ze ook nog eens!  

Vanuit een bloemengemeente nabij Gent deelt dichter, kunstenaar Koen Vlerick met ons zijn flowerpower. Er zijn genoeg redenen actief te zijn als kunstenaar en naast wereldvrede is de poëzie misschien wel ons basisrecht. Die van hem is muzikaal en verrassend, speels en tegelijk nadrukkelijk, verzonnen en tevens heel natuurlijk, met nieuwe woorden in een tegenwoordige tijd.

‘Wat je niet allemaal ziet onderweg’, dichter Julien Holtrigter noteert het zodat wij het ook kunnen zien. Hij zet ons aan tot beweging, ‘niets helpt ergens tegen behalve bewegen’, en ontroert met een ‘veel te zachte hand op onze schouder’. Ogenschijnlijk eenvoudig deelt hij met ons zijn gedachten. Er is het weidse uitzicht naast het donkere gat.

‘Waar ik ook kijk raakt de tijd het water’, dicht Judith Omtzigt. Bijna afstandelijk bekijkt ze zichzelf en de wereld, met liefde voor de natuur en de mens en oog voor detail. In korte strofen en helder, laat ze ons voelen hoe je een eenheid kunt bereiken in en buiten jezelf en toont ze ons het grote verband.

Dichter Herman Rohaert over de leegte, luchtbellen die zich vacuüm trekken, het knisperen van waggelende kevers of een zwijgend meisje dat bewegingloos kijkt, een hond door het laatste avondlicht, eens vertrokken kom je niet meer aan. Nieuw werk dat de adem doet inhouden tot het landschap zich weer vult en je verwonderd verder loopt.

Dichter Tijs van Bragt wil graag iedereen in contact brengen met poëzie, taal en literatuur. Dat doet hij als redactielid van Meander en als drijvende kracht achter Groede Literair maar ook door het uitbrengen van zijn eersteling. Niet als ‘mager vuur’ maar een steeds opnieuw oplaaiende kracht- en lichtbron.