Interviews

Alex Rutten (1988) studeert Nederlands in Nijmegen en naar eigen zeggen verstoort dat zijn carrière als dichter. 'De studie Nederlands is voor mij een writer's block', aldus Rutten. Toch heeft hij enkele wapenfeiten en interessante literaire experimenten op zijn naam staan. Een academisch romanticus aan het woord.

'Het enige doel is heel precies opschrijven van iets wat Kopland ‘de herinnering aan het onbekende’ noemt. Iets dat mij een tijdlang een prettig gevoel geeft, maar dan weer langzaam wegebt en met een nieuw gedicht weer gevoed dient te worden. Je kunt hier in plaats van ‘gedicht’ bijvoorbeeld ook sigaret invullen, op exact dat chemische trukendozenniveau lijkt het voor mij namelijk te werken', aldus Marco Houtschild.

Als ik een activiteit mocht kiezen die ik als Sisyphus tot in den treure zou moeten volhouden, dan is het zeker het schrijven van poëzie. Ik moet daar minstens een avond per week voor vrijhouden', vertelt Maud Vanhauwaert. ' Het is begonnen in Rome, waar ik elke avond op hetzelfde terras met mijn schrijfboekje zat. Na twee weken vroeg een ober waar ik mee bezig was. Ik zei hem dat ik een onderzoek uitvoerde naar everzwijnen. Hij vond mij zo’n bizarre klant, dat hij mij de rest van de maand heeft getrakteerd.'

'Wat ik hoop is dat de vonk overspringt, de vonk die ik voel in gebed, in vieringen in de kerk, of bij het lezen van de Bijbel', vertelt Maarten Das, van wie onlangs de bundel Schuilkerk uitkwam bij uitgeverij De Contrabas. 'Niet dat ik mijn lezers of toehoorders probeer te bekeren...'

Milo De Angelis (Milaan, 1951) wordt beschouwd als een van de grootste hedendaagse dichters in Italië. Met zijn debuut Somiglianze (1976), werd hij op slag bekend. In 2005 verscheen zijn succesvolste bundel, Tema dell’addio, waarin het verlies van zijn vrouw, dichteres Giovanna Sicari, centraal staat. De bundel werd in Italië bekroond met de prestigieuze Premio Viareggio 2005. Antoinette Sisto had een gesprek met hem en selecteerde en vertaalde een aantal gedichten.

'Ik groeide op in het land van Maas en Waal, in Batenburg. Niet ver van Nijmegen. Ik vervlocht dat oude, dierbare land met het verhaal van Mariken, en dat weer met het mijne. En zo kregen mijn gedichten een verhalende en soms wat middeleeuwse sfeer, vermoed ik. Dus ja, de naam en die omgeving hebben mijn schrijven wel beïnvloed', vertelt Mariken van de Bovenkamp.

Onlangs verscheen Duitsland, een wintersprookje en andere gedichten van Heinrich Heine (1797–1856) in een Nederlandse vertaling. Meandermedewerker Joris Lenstra las het lijvige boekwerk van bijna achthonderd pagina's met een kritische bril en selecteerde een aantal gedichten voor Wereldpoëzie.

Michiel van Rooij verafschuwt hermetische poëzie en schrijft daarom toegankelijke gedichten die de kloof tussen auteur en lezer proberen te dichten. Hij werd al opgemerkt door Gerrit Komrij en vervolgt zijn poëziecarrière binnenkort bij uitgeverij Van Gennep. Meander sprak met deze levensgenieter, die voordragen als een noodzakelijk kwaad lijkt te beschouwen en verknocht is aan papier.