Meandermagazine

Herbert Mouwen bespreekt de bundel ‘Aanblik’ van Paul Meeuws: ‘’Na een eerste lezing van de bundel vraag ik me af of de dichter, die ook beeldend kunstenaar is, mij meeneemt naar zijn eigen atelier of dat ik met hem op excursie ga om in musea het werk van andere schilders die hij bewondert te bekijken. Bij een tweede lezing wordt mij duidelijk dat Paul Meeuws bundel zich richt op beide aspecten. ‘Aanblik’ is een prachtige dichtbundel.’’

Is het erg dat dichtregels buiten het gedicht waarin zij zijn ontstaan een zelfstandig leven gaan leiden? Vanwege de geestverruimende werking is het helemaal niet erg dichtregels aan te halen, zegt Jan Loogman in zijn column, ook al blijft het gedicht als geheel in het verborgene. Bovendien zijn de verzelfstandigde regels een uitnodiging.

Als een dichter zegt dat het ‘misschien al voldoende was om thuis te komen’ en praat over ‘een land waar gebeurt zoals bedoeld’ en zich dan min of meer verontschuldigt voor het ‘definitief praten voor mijn beurt’ weten we dat het water tot aan onze lippen stijgt want als lezer begrijp je waar Margreet Schouwenaar het over heeft.

In de bloemlezing ‘Achter mijn rug hobbelt haar stemmetje mee’, staan de mooiste haiku’s over kinderen. De samensteller is Luc Barbé. Recensent Jeanine Hoedemakers is gecharmeerd van de bundel en heeft genoten van de vele haiku’s. Helaas stond er tot haar grote verbazing ook een haiku in van haarzelf, maar onder een andere naam. Dat is betreurenswaardig, desalniettemin biedt deze bloemlezing een schat aan haiku’s, gerelateerd aan kinderen. Een longread.

Als recensent en interviewer werkte dichter Paul Demets (1966) jarenlang in de luwte. Een hartstilstand veranderde alles. In zijn tweede leven kiest hij het volle licht en volgen de veelgeprezen bundels elkaar snel op. Een interview over zijn drijfveren, de noodzaak van 'gewetensbrand' en de positieve kant van existentiële angst.

Dichter Gerard Scharn is bejaard, maar debuteert alsnog met zijn bundel ‘Aokigahara / 青木ヶ原’. Maurice Broere zegt:’ Voor mij moet poëzie ontroeren of anders gezegd bepaalde gevoelens oproepen, omdat het meer is dan datgene wat er daadwerkelijk staat en dat mis ik een beetje in deze bundel. Ondanks dat het er aan de buitenkant goed uitziet, maken de gedichten bij mij weinig los. Misschien ervaart een andere lezer dat wel.’