Meandermagazine

Peter van der Vlis heeft het stokje overgenomen van Wim Meyles. Peter werd eind oktober door Stichting Taalpodium Emmen tot winnaar uitgeroepen van het NK Light Verse. Een jaar lang mag hij deze titel voeren. Hij is liefhebber van de woordspelige puntigheid van Kees Stip en het double dutch van John O’Mill. Inge Boulonois sprak met hem.

‘STUDIO HAIKU’ van Lotte Dodion is een leerboek voor het schrijven van haiku. Op vlotte toon enthousiasmeert Dodion de lezer om aan de slag te gaan. Kenner van haiku, Jeanine Hoedemakers, ziet dat er voldoende gereedschap geboden wordt om te beginnen met schrijven, toch uit zij ook kritiek. Waarom wordt deze kwetsbare kunstvorm in het boek steevast gedegradeerd naar een gezellig tussendoortje? ‘Het gevaar schuilt er bij dit soort kwalificaties in dat de haiku naar het niveau van de hobbyschrijver wordt gedegradeerd.’ Een longread.

Een serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? En toch gaan we het iedereen vragen. Het eenenzeventigste antwoord komt van Hans F. Marijnissen.

Een longread van Herbert Mouwen over de biografie van Theo van Doesburg, ‘Ik sta helemaal alleen’, door Sjoerd van Faassen en Hans Renders. Een gedetailleerd werk, maar vlot geschreven en toegankelijk. Ook is ‘deze biografie één grote opsomming van weerstand bieden, ruzie maken en meedogenloze kritiek hebben op alles en iedereen.’ Als dichter blijft Van Doesburg een merkwaardige figuur, waar volgens Mouwen meer aandacht aan geschonken had kunnen worden in deze biografie. De typering ‘seismograaf van de avant-garde’ is ten slotte terecht, aldus Mouwen.

‘Net als aardgas kan ook poëzie aardbevingen veroorzaken, maar gelukkig alleen literaire.’ Rogier de Jong in het eerste deel van zijn drieluik over dichters uit Zeeland. Water en land zijn een ‘archetypisch’ thema in de Zeeuwse poëzie. Daarbij gaat het, net als in veel andere literatuur, over worstelen en boven komen. En dan is er nog het befaamde ‘Zeeuwse licht’…

Ook recensent Marc Bruynseraede hield zich bezig met de Antwerpse kwestie rond het stadsdichterschap. ‘De dichters mogen dan schrijven wat ze willen – dààr is de Schepen formeel over – als ze maar aan de leiband lopen. De burgers die dachten dat de dichters VRIJ waren te schrijven wat ze wilden, die hebben het verkeerd begrepen.’