Meandermagazine

Samen met Astrid Arns bespreek ik de recensie die Kamiel Choi schreef over haar bundel ‘Cascade’, waarin het thema verlies is. Het verwondert Arns hoe goed Choi haar poëzie heeft begrepen. Het klopt namelijk dat de bundel iets rauws wil communiceren. Ze geeft aan: ‘Ik wil de lezer verwonden met mijn poëzie’. Dat Choi de gedichten tevens als fijngevoelig bestempelt, ziet ze als compliment. Het commentaar van Astrid Arns.

De poëzie van Neruda of Lorca en van de vele anderen waarvan ze het werk waardeert, vat Astrid Lampe op als ‘kostbare pogingen ons tot de wereld te verhouden. In een wereld die uiterst complex en problematisch is, vaak repressief en kunstenaars-vijandig, is hun poëzie een gulle gift.’ Zo ook de hare, nu bekroond met de P.C. Hooft-prijs.

Het halfjaarlijkse tijdschrift, ‘Het Liegend Konijn 2024/1’ (samengesteld door Jozef Deleu), heeft weer een verrassende inhoud volgens Maurice Broere. Hij vindt het een feest als de uitgave verschijnt. Nieuw werk van gevestigde dichters wordt afgewisseld met werk van onbekende dichters die hun debuut nog niet hebben gemaakt.

Dichter Monique Wilmer-Leegwater kan de dieren maar niet uit haar werk krijgen, overal doemen ze op. Uit overtuiging is ze aangesloten bij de Klimaatdichters. Ze stelt zichzelf en ons vragen, zoals ‘van wie is het plan’ en vat haar bezorgdheid samen in een zin als ‘kunnen regendruppels restanten zijn / van wezens die ik eerder zag.’

Astrid Lampe won dit jaar de P.C. Hooft-prijs, de voornaamste oeuvreprijs voor Nederlandse literatuur. Rond dezelfde tijd kwam er een nieuwe bundel uit: ‘Zachte landing op leeuwenpootjes’. Peter Vermaat vindt dit op een bepaalde manier veelzeggend: ‘Een kunstwerk is autonoom en staat als het goed is los van intenties. Alleen het resultaat doet ertoe en de achting van de beschouwer dient verdiend te worden door middel van intrinsieke kwaliteit.’

Van 15 juli tot 5 augustus heeft Meander een zomerstop. We wensen u een zorgeloze zomer.