Meandermagazine

Martijn Benders ontdekt het mooiste coronagedicht tot nu toe in ‘De sprong van de vis’ van Juliën Holtrigter aka Henk van Loenen: ‘Dit is een kernachtig dichter, wiens stem op papier spreekt als een boom. In enkele rake streken een sfeer neer weten zetten: van Loenen kan dat. Er zit beeldende kracht in, van de concrete soort zelfs. Opnieuw een hele goede bundel van een dichter die zich inmiddels bewezen heeft.’

Ruud Offermans leert ons kijken. Met hem ‘trekken we de tijd vooruit’, ‘misschien brengt het ons naar nergens, misschien naar ergens maar vermoedelijk ook dat niet’. De melancholische berusting, ‘ik ben alleen maar waar ik ben achtergebleven’, lijkt niets maar is alles. Een verstild vergezicht, een eenvoud in verdieping. Een prachtige regel.

Afgelopen vrijdag verdedigde Kila van der Starre haar proefschrift ‘Poëzie buiten het boek. De circulatie en het gebruik van poëzie’ aan de Universiteit Utrecht. Recensent Herbert Mouwen volgde dit op de voet en is van mening dat het proefschrift van Van der Starre een must is voor iedere poëzieliefhebber: ‘Zij onderzoekt vanuit het perspectief van de gebruikers wat mensen met gedichten doen, welke dragers poëzie heeft en op welke manieren het gebruik en de drager bijdragen aan de betekenis van die poëzie.’

Wie wat bewaart heeft wat. Karel Wasch is aan het opruimen maar laat zijn Nederlands Literatuur Kwartet in zijn verzameling. Een overzicht van alle belangrijke auteurs ligt lekker in de hand en voor je het weet heb je de dichters compleet. Hoewel? Hoeveel kaarten zou een nieuw kwartetspel gaan tellen? En wie heeft de W?

Een veelbelovend debuut van Lisa Ozemoyà. Een barokke overdaad, klassiek aandoend en tegelijkertijd sprankelend, hoopgevend, origineel. Heel veel van alles, dat voelen! dat proeven! dat horen! dat ruiken! dat zien! Dat ambitieuze, struikelende, haastige van de gretigheid rekent af met ‘de standaard meug van elke dag’. Zo verlangen we allemaal naar het begin!

Volgens Peter Vermaat slaagt Kamiel Choi met de bundel ‘Tiktaalik’ er vooral in om uitdrukking te geven aan zijn caleidoscopische persoonlijkheid als dichter: ‘’Je ‘tikt’ de dichter, raakt hem (aan) en hij drukt zichzelf, zijn ‘ik’, uit in taal. Geef een vulkaan een duw en hij barst uit. Een dichter die zichzelf beschouwt als vulkaan van taal, maakt achteraf geen onderscheid tussen zijn erupties, die uit de aard der zaak dan altijd aan elkaar gelijkwaardig zijn.’’