Recensies

Maurice Broere zal de bundel ‘Winterflarden’ van Jan Kleefstra nog regelmatig herlezen. Het raadselachtige van de poëzie spreekt hem aan: ‘Ik denk dat je moet proberen het niet te doorgronden, maar dat je je mee moet laten nemen door de klanken en het ritme, zoals muziek dat doet.’

In 'Ondersteboven', de bundel van Marc Terreur komt Hettie Marzak weinig samenhang tegen, alles staat kriskras door elkaar. De richtlijnen die onder de gedichten staan doen afbreuk aan de poëzie: 'Het maakt dat je als lezer gedwongen wordt de interpretatie te aanvaarden die de dichter je voorhoudt en dat is jammer.'

Tom Veys bespreekt het debuut van Anke Senden. Hij vindt dat de dichter met de bundel ‘Gezwommen worden’, een proeve van haar kunnen geeft: ‘De dichter registreert, denkt na en laat verrassend nieuwe poëtische ideeën aanwaaien. De zee zwemt verder in de dichter.’

Jan van Gulik is onder de indruk van het debuut van Silke Peeters. In 'Harder dan een zee' gaat het over vervreemding en verwondering met als prominent thema de zee. Van Gulik vindt dat de gedichten van Peeters als een heerlijke traktatie gelden voor de associatieve denker.

De bundel ‘Pieta’ van Mischa Andriessen handelt over liefde met een rouwrand eromheen, volgens Æde de Jong. Hij is onder de indruk: ‘Dit is poëzie op z’n best; gedichten over klassieke thema’s, die verwijzen naar een breder intertekstueel web van canonieke verhalen en schilderkunst, mythologie, muziek en een heel scala aan kunstenaars en denkers.’

Kamiel Choi vindt de gedichten in ‘Marshmallow’ van Simone Atangana Bekono getuigen van een authentieke stem, maar door de overdaad ook richtingloos: ‘Door de vele zich razendsnel afwisselende beelden krijgt de tekst een raadselachtig hallucinant karakter en is op papier moeilijker te volgen dan voorgedragen op een podium.’

De debuutbundel, ‘Rozige maanvissen’, van Sytse Jansma gaat over het te vroeg overlijden van zijn geliefde. Marc Bruynseraede vindt een aantal elementen terug in de gedichten: ‘De onherroepelijkheid van de dood en het verdwijnen van leven, als zand tussen de vingers, terwijl de onverzadigbare hunkering naar tederheid huizenhoog blijft staan.’

Onno-Sven Tromp heeft met plezier de bundel, ‘Koeiendagen’, gelezen van Kira Wuck. Hij vindt het een speelse en toegankelijke bundel met diepgang: ‘De vlinderende vrolijkheid waarmee Wuck haar gedichten componeert en ook over zwaardere thema’s als de dood luchtig weet te schrijven, werkt aanstekelijk.’

De bundel, ‘U heeft nog 43 ongelezen gedichten’, van Yanaika Zomer is een opvallend debuut. Peter Vermaat is onder de indruk omdat zij een dichter is ‘die de lezer met klauwen van taal vastgrijpt en verpulvert’. Tevens zegt hij: ‘In de eerste plaats is Zomer een goochelaar, nee een buikspreker, nee een Houdini met de taal.’