Recensies

Johan Reijmerink: “Miriam Van hee heeft haar nieuwe bundel ‘Als werden wij ergens ontboden’ een motto van de Zwitserse schrijver Robert Walser (1878-1956) meegegeven: ‘Je hoeft niet zoveel bijzonders te zien. Je ziet zo al veel.' (…) Met haar personifiërende waarnemingen van de natuur creëert zij haar eigen binnenwereld. Zodoende neemt ze in een glimp het ongewone aan het gewone waar en toont ons de werkelijkheid op een ongeziene wijze.”

Paul Roelofsen over ‘Morgue en andere gedichten’van Gottfried Benn (1886 – 1952): ‘hij was bezeten van de geneeskunde en de snijkamer en vanuit die passie beschreef hij de werkelijkheid zonder illusies te koesteren. Hij vervormde de realiteit nauwelijks. (…) Je zou kunnen zeggen dat hij voor de Eerste Wereldoorlog wakker schudde, wat zich na die oorlog ontwikkelde tot het expressionisme.’

Hans Puper over ‘Western’ van Delphine Lecompte: ‘[Ze] geeft haar uitbundige verbeelding zonder enige terughoudendheid de vrije hand, meer nog dan in voorgaande bundels. (…) Het laatste gedicht is een ‘Deleted scene’, met als titel ‘De profetische teckel en de analfabetische jongenshoer’. 'Deleted' is absurd: we lezen het immers. Maar dát het ‘deleted’ moest worden, wordt aan het slot pijnlijk duidelijk.

'Toen met een lijst van nu errond' leest, na een langzame start, als een trein. Deze biografie van Herman de Coninck werd gelezen door Ernst Jan Peters. Hij is enthousiast hoewel door het anekdotische en fragmentarische karakter er meer afstand tot de dichter blijft dan hij zou wensen. Daarmee nodigt deze biografie wel weer uit tot het lezen en herlezen van De Conincks poëzie.

Eric van Loo over ‘Vertraagd stilleven’ van Dorien De Vylder: "Een roomwitte, bijna vierkante bundel. Grijs de naam van de auteur, de titel van de bundel in reliëf aangebracht, zonder kleur. En wat voor een titel! Terwijl een stilleven per definitie geen beweging kent, spreekt de dichter van een ‘vertraagd’ stilleven. (…) ‘Vertraagd stilleven’ is een sobere bundel, in gedurfd eenvoudige taal geschreven. Een indrukwekkend debuut."

Peter J.R. Vermaat over ‘Het zingen van de wereld’: ‘Marc Tritsmans weet waaruit zijn taal gehouwen of naar boven gepompt is en hij schaamt zich daar niet voor. Evenals in voorgaande bundels sorteert, stapelt en bouwt hij zijn gedichten met woorden die de weerklank zijn van zijn natuurlijke omgeving: sterren, steen en groene begroeiing. Maar daarbij blijft het niet. In zijn taal ondergaat hij de natuurlijke processen, hij ondervindt ze aan den lijve en getuigt van die sensaties in zijn poëzie.’

Na 16 jaar weer een gedichtenbundel van Dimitri Verhulst. De liefde en de angst voor sleur komen volop aan bod. Gelukkig weer terug van weggeweest. Door Maurice Broere

‘Finisterre’ van Eugenio Montale verscheen in 1943 in Zwitserland. Met haar vertaling heeft Liesje Schreuders een grootse prestatie geleverd, aldus Hans Franse: ‘Het is met recht een herschepping van moeilijke poëzie, waarbij zij, door haar grote kennis van de taal en het oeuvre van de dichter, ‘Finisterre’ tot een prachtig wetenschappelijk en literair verantwoorde vertaling heeft gemaakt’.

Herbert Mouwen over ‘Vrije val met hindernissen’ van Lief Vleugels: “In de bundel verwerkt de dichteres het verlies van haar dochter, die zichzelf in 2014 van het leven benam door in Tsjechië van een brug te springen. Nadat de dichteres een jaar later zelf van de trap viel – voor haar niet alleen een parallelle, maar ook ‘een hallucinante ervaring’ – ontstond tijdens de ‘ziekenhuisopname en herstelperiode’ deze bundel met gedichten.” Bijzonder en zeer persoonlijk.