Recensies

'Dit is hoe het ging' heet de onlangs verschenen bundel van Froukje van der Ploeg. Als ervaren lezer ben je dan direct gewaarschuwd: dit is natuurlijk NIET hoe het ging. Poëzie vertelt geen verhaaltjes. Of toch wel? Veel gedichten komen anekdotisch over, waarbij in een paar strofen niet alleen een gebeurtenis, maar ook een portret wordt geschetst. Hoe kunnen we deze bundel lezen?

De debuutbundel ‘De regels van het spel’ van Eric van Loo (1957) is de oogst van tien jaar dichterschap. De gedichten zijn helder, schijnbaar eenvoudig en traditioneel in de goede zin van het woord: Van Loo kent zijn voorgangers, maar blijft onmiskenbaar zichzelf. Bij herlezing blijkt hoezeer hij zich heeft laten leiden door een zoektocht naar de essentie van het dichterschap. Een goede bundel.

De bundel ‘Geef me nu ik wil’ van Anne van Amstel leg je niet zomaar terzijde. Met name de eerste afdeling intrigeert, onder andere omdat ieder gedicht begint met een verzoek dat steeds dezelfde strekking heeft: ‘geef me ( … ), want ik wil nu ( … )’. Maar tot wie richt de dichter haar verzoek? Tot god, de inspiratie, haar verbeelding? Het kan alle drie. Ze wil chaos leren scheppen uit orde en de lezer mag met haar mee het doolhof in. Die leeft tenslotte maar eens.

‘Ben jij liefde’ is het debuut van Mustafa Kör (1976) als dichter. De bundel staat in het teken van verlies, afscheid en teleurstelling. Kör weet je zo zijn wereld binnen te trekken, dat je de neiging hebt om de gedichten keer op keer te lezen, alsof ze elke keer iets nieuws te bieden hebben dat je is ontgaan, hoewel je niet direct kan aangeven wat dat dan is.

Paul Gellings nodigt ons in zijn nieuwste bundel ‘Café Egidius’ uit stil te staan bij wat hij in het verleden achter zich heeft gelaten. In de titel van zijn bundel verwijst hij naar het bekendste middeleeuwse lied uit onze literatuurgeschiedenis, ‘Egidius waer bestu bleven’. Daarin beschrijft de dichter zijn verdriet over de dood van zijn vriend en betreurt hij zijn eigen lot. Dit verlies heeft Gellings ertoe gebracht in deze nieuwe bundel op zoek te gaan naar zijn verloren tijd.

‘Ik ben een punt’ bevat vertalingen van de poëzie van de dadaïst Hans Arp en reflecties daarop van in taal en beeld van Kreek Daey Ouwens en Harry van Doveren. Zij laten zich leiden door het dromerige van Arp en zijn absurdistische belevingswereld. De (krijt)tekeningen en collagetechnieken van Ineke van Doorn, die voor ‘het beeld’ in de bundel zorg droeg, zijn spannend en suggestief, en passen uitstekend bij de poëzie.

In de nieuwe ‘Poëzie Kort’ de bloemlezing 'Ik proef iets wat bedorven is' (hekeldichten) van Daniël Dee, Alexis de Roode en Benne van der Velde. Daarnaast de bundel 'Restanten' van Jan Fabre, 'Warm van Vacht' van Margreet Schouwenaar– gedichten in symbiose met prachtige miniaturen van Anja Jager - en 'Verzamelde liefdesgedichten' van Dirk Kroon.

De nieuwe bundel van Elmar Kuiper heet 'Ruimtedier'. Hij biedt de lezer zowel toegankelijk genot als intellectuele inspanning. Volgens de recensent wekken sommige gedichten echter weerzin op en zijn andere niet interessant. Hij heeft een sterke verbeelding en dat is zijn kracht. In enkele woorden schept hij levendige beelden.

‘Een roos in december’ is de tweede bundel van Paul Roelofsen, die in 2010 debuteerde met 'De dame en de vrouw'. Het oordeel van de recensent, Eric van Loo: ‘Er wordt wel eens gezegd, dat als je in een bundel twee of drie gedichten aantreft die je echt raken, dit genoeg is om een bundel aan te schaffen. Die gedichten heb ik zeker aangetroffen.’