Recensies

Bert Kooijman heeft als dichter - die ook als beeldend kunstenaar actief is - al lang zijn meesterproef afgelegd. Toch blijft hij de lezer verrassen. Steeds weer zoekt hij andere invalshoeken, en in zijn nieuwste bundel, 'Dichter bij Raveel', illustreert hij op overtuigende wijze een uitspraak van Jan Elburg: ‘Dichten is een manier van meedelen, met de nadruk op manier.’ Dat geldt ook voor beeldend werk. Dat juist Kooijman dicht over de schilder Raveel, wekt daarom verwachtingen.

De nieuwe bundel van F. Starik heeft een titel die vragen oproept: 'Staat'. Dat is zo'n kolossaal begrip, dat je er vele kanten mee op kunt . Zou het bijvoorbeeld gaan om 'De Staat' van Plato, die al meerdere kunstenaars heeft geïnspireerd? Na lezing van de eerste afdelingstitel worden deze vragen opgelost.

Een nieuwe bundel – van een dichteres die in het verleden vaak werd gelauwerd – wekt altijd bijzondere verwachtingen. Marleen de Crée (1941) heeft niet alleen een twintigtal bundels gepubliceerd, ze werkte ook mee aan een groot aantal Vlaamse en Nederlandse tijdschriften. Bovendien ontving ze de Provinciale Prijs van Antwerpen voor Poëzie, de Maurice Gilliams- en de August Bernaertprijs en de Prijs van de Vlaamse Poëziedagen.

'Nieuwe rituelen' is de derde bundel van Maarten Inghels. Rituelen van ‘de moderne mens’, die gezien wil worden, maar ook behoefte heeft aan anonimiteit. Eenvoudig is dat niet: ‘Het is moeilijk balanceren tussen houvast / en complete onthechting. Zichtbaar / zijn of niet’. In de bundel wordt de wereld rondom de dichter gaandeweg kleiner: in de eerste van de vijf afdelingen zie je zijn worsteling met het openbare leven, in de laatste valt hij als ‘Icarus II’ na de ‘big bang’ van de ‘blaasbalg’ via ‘ei, de bron en moederschoot’ in het kraambed – waarna de wereld weer groter zal worden.

Wanneer begin je te fabuleren? Waarschijnlijk al vroeg in je leven, wanneer je het nodig hebt. Waarom? Om te ontsnappen aan een wereld die te krap voor je is, en bedreigend. Omdat je wilt ontsnappen aan de regels die je worden opgelegd. Als volwassene fabuleer je nog steeds wanneer er een restant van het kind in je is achter gebleven, dat vrij wil zijn en spelen. Dat is wat Delphine Lecompte doet in haar poëzie.

In zijn bundel 'In de spiegel' schetst Luijters een beeld van de overgang van de jaren vijftig naar de jaren zestig, de periode waarin de auteur zestien werd. Hij neemt ons in zijn titelloze gedichten mee op een reis door zijn eigen jeugd én die van velen die in deze tijd zijn opgegroeid.

De bundel 'Hier woon je' van Jeroen Theunissen vindt zijn aanleiding in de geboorte van zijn zoontje. Hij geeft hem een allesomvattend overzicht van wat het leven in al zijn verschijningsvormen en –fasen te bieden heeft. De dichter geeft gedetailleerde stills en maakt daarmee de rijkdom, het veelomvattende en de beweeglijkheid van het opgroeiend leven zichtbaar. Als poëtisch analyticus komt hij tot verrassende inzichten.

'Nu is al te laat' , de nieuwe bundel van Spinoy, is veeleisend. Hij gaat vilein, brutaal, onverschrokken, beeldrijk en intelligent spiegelgevechten met de tijd en zichzelf aan. Dat maakt zijn poëzie daarom wederom spannend en avontuurlijk. Lukt het hem met zijn poëzie uit de greep van de tijd te geraken?

De dichter Willem Thies kijkt met de ogen van een vreemde naar het leven om hem heen, zijn eigen leven inbegrepen. Dat leven is vaak moeizaam, herinneringen zijn zelden aangenaam. Dat betekent niet dat 'Meer mensen dan reddingsvesten' een loodzware bundel is, want daarvoor is zijn taalgebruik te beweeglijk. In schijnbaar terloopse, maar bij nadere beschouwing geladen formuleringen is Thies een meester. Een liefdevolle meester, want de taal volgt hem graag.