Recensies

Frank Keizer (1987) trapt in het eerste gedicht van zijn debuutbundel 'Onder normale omstandigheden' meteen alle illusies weg die hij op zijn pad tegenkomt. ‘Bestaan is overleven’ luidt zijn minimalistische vaststelling. Google laat de dichter in de steek laat wanneer hij een antwoord zoekt op de vraag ‘... hoe het voelt / leven in de eenentwintigste eeuw’. Hoe verder?

Kreek Daey Ouwens heeft met haar bundel 'ik wil in mijn huis een raam ik wil het raam dichtdoen' een eigenzinnige kinderwereld geschapen. De binnenwereld van een driejarig meisje dat met impressies en dromen - waar begint het een en houdt het ander op - aan de haal gaat en de werkelijkheid betovert.

De nieuwste bundel van Peter Holvoet-Hanssen (1960), 'Gedichten voor de kleine reus', roept Homo ludens (1938) van de cultuurhistoricus Johan Huizinga in herinnering. Huizinga beschouwde het spel als een essentiële bouwsteen van de cultuurontwikkeling. ‘Om poëzie te verstaan,’ schreef hij, ‘moet men de ziel van het kind kunnen aantrekken als een tooverhemd en de wijsheid van het kind aanvaarden boven die van den man.’ 'Gedichten voor de kleine reus' beantwoordt in hoge mate aan de uitgangspunten van de Nederlandse historicus.

Paul Roelofsen over 'Wie hier binnentreedt' van Hedwig Selles: ‘Wat staat de lezer te wachten? Hermetische poëzie, cryptogrammen? ( … ) Ik begin aan het titelgedicht, haal opgelucht adem, en na nog enkele daaropvolgende gedichten te hebben gelezen is mijn twijfel totaal verdwenen , geef ik me over, op het euforische af: sprankelende fantasie, prachtige beelden, en hoe subtiel de humor.’

'Wijk' is een bijzonder debuut. Jacqueline Bel citeert in 'Bloed en rozen', de onlangs verschenen literatuurgeschiedenis 1900 – 1915 (ook aanbevelingswaardig), de criteria die J.C. Bloem belangrijk vond bij de beoordeling van een bundel: ‘levensgevoel, de woordkeus, het gebruik van beelden en de poëtische vormgeving’. Als je ‘levensgevoel’ vervangt door: ‘de overtuigende weergave van een levensgevoel’ dan zie je dat 'Wijk' ook in dat opzicht een goede bundel is. Een tip voor de C. Buddingh’-prijs.

Bianca, een mooi topmodel, staat op het hoogtepunt van haar roem. We maken haar mee tijdens een modeshow, waarin de schrijver wat dieper ingaat op haar positie: hij probeert een mens te creëren. Aan het eind van het eerste deel komt er een terugblik. Een cursief gedrukt fragment – ‘er is een herinnering….’

Herlinda Vekemans (1961) baseerde haar nieuwe bundel 'Kwartet voor het einde van de tijd' op de muziek van Olivier Messiaen (1908-1992). De titel is een vertaling van 'Quatuor pour la fin du temps', een van Messiaens meest uitgevoerde composities. Hij was gefascineerd door vogels en maakte overal ter wereld opnames van hun gezang. In november 2015 herdacht zij Joop Leibbrand door een van zijn ‘Waterpasgedichten’ in haar blog op te nemen. Ook in dat gedicht komen vogels aan bod, maar dan wel als nestbouwers. En misschien is het precies die functie die componisten en dichters met vogels delen. Ook een bundel en een compositie zijn het resultaat van geduldig bouwen.

'De rotonde' (2015) is een roman in verzen. Hoofdpersoon is Van Dam. Hij is zijn kantoorleven, drankzucht en hedonisme zat. Hij wil roem, eer, aandacht en besluit in ruil daarvoor zijn ziel aan de duivel te verkopen, nadat hij die in een advertentie te koop heeft aangeboden. Op de achtergrond klinkt ‘Awater’ mee.

In ‘Poëzie Kort’ van februari 2016 recensies van 'Een grazende streep in de lucht' (Jane Leusink), 'Bananenrepubliek' (Bert Chabot), 'Club Brancuzzi' (Maarten Buser), 'Amoureuze mechanieken' (Kees Godefrooij) en 'De banneling' van Ofran Badakhshani.